IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

Deel
 

 What A Catch

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: What A Catch   What A Catch Icon_minitimema maa 31, 2014 3:51 pm

Om te zeggen dat Marzia niet trots was, was een verkeerde indicatie. Om te zeggen dat Marzia niet tevreden was met haar eigen prestatie was een nog grovere fout om aan te nemen. Nee, ze was ontzettend trots op zichzelf en kon haast uiteen spatten van vreugde. Emoties tonen was echter niet haar ding, dus had ze slechts een neutrale gezichtsuitdrukking opstaan. Het was enkel wanneer je naar haar ogen keek, dat je de blik van weldoening kon opmerken. En de persoon die haar dan eindelijk haar eigen, welverdiende diploma uitreek, had die blik in haar ogen gezien. Marzia was overweldigd door het geluid van het publiek, maar zelfs tussen al het geroezemoes en gejoel van vreemdelingen door kon ze de complimenten van haar broer en vader ontzettend goed horen. Ze waren zelfs nog trotser op haar dan ze zelf al was, dat was één ding wat zeker was. Zelfs Marciano, die verveeld tussen de menigte instond, moest toegeven dat ook hij wel blij was voor zijn vervelende, oudere zus. Hij was echter bovenal blij met haar slagen, omdat ze dan eindelijk het huis uitging en een plekje op zichzelf kreeg. Opgeruimd stond netjes.

Met diploma, pokédex
en pokémon in de hand trok de zwartharige door de menigte heen. Het was ontzettend druk – iets wat haar uit haar element bracht – maar ze zette door. Ze had vele andere en zelfs moeilijkere obstakels overleefd. Bovendien had ze een doel voor ogen en die zou ze koste wat het kost bereiken. Het was alleen een lastig karwei om specifieke mensen te spotten wanneer er zoveel van hen aanwezig waren. Gelukkig voor haar kwam al snel een zwevende arm in haar zicht, die haar meteen aan de kant trok en weigerde los te laten. Voor ze kon zien van wie die arm was, werd ze stevig tegen iets aangedrukt en sloot ze noodgedwongen haar ogen. De geur gaf voor haar echter al weg wie haar zo omhelsde. Die goedkope aftershave herkende ze uit duizenden. “Aldo, ik krijg geen lucht,” mompelde ze droog en haast onverstaanbaar omdat haar stem gedempt werd door de borstkast van de jongen. “Aww, mag ik mijn trots niet uiten bij mijn kleine zusje?” reageerde hij met geacteerde pijn in zijn stem. Hij liet haar echter wel los, hoewel hij zijn handen op haar schouders plaatste. Marzia rolde met haar ogen en grijnsde lichtjes. Aldo wist dat ze het niet geheel erg vond. Lichamelijk contact was altijd gewenst, zolang het maar niet van vreemden was. De twee werden al snel vergezeld door de rest van de Valentini’s en er werd druk gepraat over de diploma-uitreiking zelf.

Aan alles kwam echter een eind en ondanks dat Marzia niet had gewild dat het moment zou eindigen, moest ze toch echt weer snel terug naar de realiteit. En die realiteit was een eigen appartement. Met een zucht haalde ze de sleutel van haar eigen plekje tevoorschijn, maar wachtte nog even met de deur te openen. Ze was er natuurlijk vaker in geweest, om het zowel te bezichtigen als het verhuizen van haar spullen, maar ergens voelde het nu pas echt. Alsof het nu pas het beslissende moment was. Na nog eens één keer diep adem te hebben gehaald, duwde ze het sleutel in het daarvoor bestemde sleutelgat en draaide hem om. Er klikte iets en de deur zwaaide per direct open. Wat haar tegemoet kwam, was alleen geen verrassing meer. Het was een kleine ruimte, eentje waar slechts één woonkamer en badkamer in paste. De keuken zat aan de woonkamer vast en haar bank was ook meteen een bed. Hij lag misschien minder lekker dan een gewoon bed, maar een slaapbank kopen was misschien wel het beste voor nu. Een tv stond er niet, die had ze niet nodig. Wat ze wel had was een radio, al was het maar om muziek te kunnen luisteren. Haar oude laptop van thuis had ze natuurlijk ook meegenomen, maar voor de rest had ze niets anders nodig. Buiten haar boeken. De eerste de beste lege wand die ze had toen haar ‘bed’ en keuken waren geïnstalleerd, was meteen gereserveerd voor haar grote boekenkast. Nou ja, ‘groot’. Voor dit appartement was hij best ‘groot’. Ondanks haar grote liefde voor boeken stond hij niet geheel vol. Er was een plekje dat ze speciaal voor haar diploma had vrijgehouden. En die legde ze nu ook op die plek.

Nog geen tel later werd er op de deur geklopt. Marzia was zo in trans dat ze niet had gemerkt dat ze inmiddels in het midden van de kamer stond en de deur alweer had dichtgetrokken. Langzaam draaide ze zich terug naar de voordeur en liep er gestaag heen, niet zeker wetend wie haar nu nodig had. Waren het haar buren die kennis wilden maken? Buiten hen zou ze niet weten wie het zou kunnen zijn. Pas toen ze de deur weer geopend had en iets in haar gezicht werd geduwd, begreep ze dat het wederom haar grote broer was die haar lastig kwam vallen. “’k Heb een cadeautje voor je,” verklaarde hij, terwijl hij zichzelf naar binnen uitnodigde. Marzia zette blindelings een stap opzij zodat hij langs kon en hij daarmee het voorwerp uit haar gezicht haalde. Tot haar verbazing was het een redelijk grote doos. “Euh…” begon ze vertwijfeld. “Cadeautje?” herhaalde ze. Hij knikte en voegde er een nonchalante ‘yep’ aan toe voordat hij de doos in haar handen duwde. De zwartharige keek hem afwachtend aan, maar hij gebaarde simpelweg naar het voorwerp. Ietwat voorzichtig zette ze de doos op de grond, bukte en maakte de bovenste flappen open. Ze kon niet raden wat het was door enkel het gewicht zelf, want hoewel het aan de ene kant zwaarder was dan ze gedacht had, was het niet bepaald heel zwaar als ze erover nadacht. Desondanks besloot ze geen vragen te stellen en gewoon maar te werk te gaan. Dat was veel sneller. Bovendien zou haar broer zijn verrassing toch niet snel prijsgeven.

Haar ambergekleurde ogen werden groot van verbazing toen ze recht naar goudgekleurde ogen keek. Het was die blik en de bekende contouren van het dier dat in de doos zat, die ze meteen wist te herkennen. “Sole!” riep ze verdwaasd en toch enthousiast. Ze keek op naar Aldo, die breed grijnzend naar zijn zusje keek. “Mam en pap vonden het een goed idee om je jouw kameraadje mee te geven. Jij kon het beste met hem opschieten anyway.” Was het niet voor haar kat die uit de doos wilde, dan was ze naar Aldo toegesprongen om hem te omhelzen. Iets wat ze normaal gesproken niet deed, maar voor haar beste vriend wilde ze wel een uitzondering maken. Marzia tilde Sole uit de doos en zette hem op de grond neer, waarna ze op haar broer afliep en hem een knuffel gaf. Aldo gaf het gebaar zonder problemen terug en vroeg toen of ze al kennis had gemaakt met haar pokémon. “Nog niet…” antwoordde ze terughoudend. “Ik ben net zelf pas binnen,” voegde ze eraan toe. De jongeman hoefde niks te zeggen voor Marzia om te weten wat hij van haar wilde. Ze liep terug naar de boekenkast waar ze haar diploma, pokédex en pokéball had achtergelaten en pakte het ronde voorwerp van de plank af. “Well, nu lijkt me een geschikt moment.” Zonder enige waarschuwing liet ze het openspringen en kwam het wezentje tevoorschijn. De zwartharige had geen pokédex nodig om te weten dat het een Ledyba was. Aldo scheen echter moeite te hebben met het uitvogelen van de soort. Of naam. “Het is een Ledyba,” deelde Marzia hem mee. “Een insectpokémon. Ik bespaar je de rest van de details.” Haar broer krabde achter zijn hoofd en keek ietwat ongemakkelijk van de pokémon naar haar. Hij zweeg even.

De Ledyba zag dit als een kans om kennis te maken met haar trainer. Ze vloog ietwat ongemakkelijk en alles behalve soepel naar de jonge vrouw en bleef voor diens gezicht zweven. Het was duidelijk een vriendelijke pokémon en erg enthousiast aangelegd, want ze was niet bang om een mens te begroeten. Marzia grijnsde. “Ook fijn om jou te ontmoeten. Ik ben Marzia,” stelde ze zichzelf voor. “En dat is Aldo, mijn oudere broer,” vervolgde ze, wijzend naar de jongeman in het smalle gangetje. Dit leek ervoor te zorgen dat hij opschrok uit zijn trans. “Heb je al een naam bedacht?” vroeg hij nieuwsgierig aan zijn zusje. Deze trok een nadenkend gezicht, hoewel het niet lang duurde voor ze met een suggestie kwam. “Hmm… Wat dacht je van Sylvana?” Een goedkeurende knik en een enthousiast geluid van haar pokémon was alles wat ze nodig had om te weten dat het een goed idee was. Meer hoefde er ook niet gezegd te worden. Aldo verliet de gang en nam toen plaats op de slaapbank, wetend dat zijn zus zijn gezelschap toch wel tolereerde. Sole sprong naast hem op de bank en sprong toen door naar de rugleuning. Die had zijn plekje dus ook al geclaimd. Marzia draaide zich snel naar de gang, realiserend dat ze de deur nog open had laten staan, en deed die dicht voordat ze voor haar gezelschap ging zorgen. De rust was er op het moment nog even niet, maar hier kon ze uiteindelijk wel aan wennen. Zeker nu ze Sylvana en Sole aan haar zijde had.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimeza jun 21, 2014 2:55 pm

Toch wat zenuwachtig stond Ilari voor de mensenmenigte. De seconden voordat hij zijn diploma in ontvangst mocht nemen leken urenlang te duren. Hij realiseerde zich dat zijn leven er vanaf nu helemaal anders uit zou kunnen zien. Hij mocht dan wel in het huis van zijn ouders blijven wonen, wat hij dan ook zou doen, maar voor de rest zou er veel veranderen. Hij zou een baan kunnen nemen, hij zou kunnen gaan rondreizen, maar hij zou vooral een Pokémon trainer worden. Ja, hij was zich ervan bewust dat de meeste Pokémon geen fijn leven hadden, maar voor Ilari was dat juist een motivatie. Met meer badges zou hij meer Pokémon mogen bezitten en deze een goed leven geven. Hij haalde diep adem om wat tot rust te komen en hij nam dankbaar zijn diploma, Pokédex en Pokémon – die vanzelfsprekend in een Poké Ball zat – in ontvangst. Hij liep van het podium af en werd trots aangekeken door zijn ouders, die zich ook in het publiek bevonden.

Toen hij eenmaal thuis was, wilde Ilari toch wel zien wat voor Pokémon hij had ontvangen. Zijn ouders waren nog niet thuis, die wilden nog wat kletsen met de ouders van de andere geslaagden. Ilari liet de Poké Ball opengaan en al snel verscheen er voor hem een witte Pokémon die hij herkende uit zijn lessen: een Seel. De Pokémon keek nieuwsgierig om zich heen, waarna hij naar zijn nieuwe trainer keek. Ilari glimlachte en hurkte, zodat hij niet al te intimiderend zou overkomen.  “Hallo daar, Seel,” zei hij vriendelijk. De Seel maakte een vrolijk geluid toen de jongen haar had aangesproken. “Zal ik je maar een naam geven? Wat dacht je van... Odyle?” vervolgde hij. De Seel leek er even over na te denken, waarna ze weer een positief geluid maakte. Ilari kon het niet laten om even te lachen. “Fijn om kennis met je te maken, Odyle!” zei hij en hij aaide het hoofd van zijn nieuwe Pokémon. Dat was het moment dat zijn ouders binnenkwamen. “Gefeliciteerd, Ilari!” zei zijn vader, waarna hij naar de Seel keek. “Ah, dus dat is jouw Pokémon?” vroeg hij, ook al was het antwoord logisch. “Ja, ik heb haar Odyle genoemd,” antwoordde de jongen, waarna hij weer opstond en omhelsd werd door zijn moeder. “We zijn zo trots op je!” zei ze, waarna ze een stapje achteruit deed. “Ik zag daarnet trouwens een meisje een appartement ingaan een paar huizen verderop. Volgens mij heeft zij ook een Pokémon Licentie gehaald,” zei ze er nog bij. Ilari knikte. “Dan ga ik maar even langs. Tot straks!” zei hij, waarna hij Odyle weer in haar Poké Ball liet verdwijnen en naar buiten liep.

Ilari wandelde rustig door de straat en hield de huizen en appartementen in de gaten. In zijn hoofd ging hij alle nummers af. Die was bewoond, deze ook... Tot hij op een gegeven moment bij een appartement terecht kwam waarvan hij zich kon herinneren dat die pas geleden verkocht was. Dat moest het wel zijn! Voordat hij de kans had om ernaartoe te gaan, werd de voordeur dichtgedaan. Misschien was er nog meer bezoek gekomen? Na even getwijfeld te hebben wandelde hij toch op het appartement af en klopte aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimeza jun 21, 2014 7:55 pm

Marzia keek haar broer afwachtend aan nadat ze hem gevraagd had of hij wat wilde drinken. Veel had ze nog niet, dat wist Aldo ook wel, maar ze wilde toch beleefd zijn voor haar oudere broer. Vooral omdat hij helemaal naar hier was gekomen. Dat zei nogal wat over hun band. “Wat thee lijkt me wel lekker,” reageerde hij, waarop zij zich naar de keuken begaf en de waterkoker vulde met water. Vervolgens klikte ze het apparaat aan en wilde de weinige theezakjes die ze had tevoorschijn halen, maar werd afgeleid door het geklop op haar deur. Verward keek ze om naar Aldo, die haar met eenzelfde blik aankeek en zijn schouders ophaalde. Met een klein gebaar van zijn hoofd maakte hij duidelijk dat ze maar open moest doen, wilden ze er ooit nog achterkomen wie er voor de deur stond. Misschien waren het dit keer dan toch de buren die kennis wilden komen maken. Marzia vond alles prima, maar als ze een uitgebreid welkomstcomité voor de deur had staan, gooide ze die snel weer dicht. De jonge vrouw begaf zich naar het gangetje nadat ze er zeker van was dat niet alleen Sole maar ook Sylvana ver van de ingang verwijderd waren. De kat zou waarschijnlijk toch niet naar buiten ontsnappen, maar haar Ledyba kende ze nog niet lang genoeg om hier zeker van te zijn. En een pokémon die alleen rondzwierf in het midden van de stad? Dat was nou niet echt ideaal voor de pokémon. Onzeker legde Marzia haar hand om de deurklink en keek met haar amberkleurige ogen door het kleine gaatje van de deur naar buiten. Dat was altijd het fijne aan deuren van appartementen. Je kon zie wie er buiten stond voordat je de deur open deed. Tot haar verbazing zag ze een jongen staan die ze ongeveer van haar leeftijd schatte.

Nu ze had geconstateerd dat degene die buiten haar appartement stond niet een grote bedreiging vormde, opende ze de deur voorzichtig en niet al te snel. Hierdoor kreeg ze een beter beeld van de jongeman, die klaarblijkelijk een donkere haarkleur had en grijze ogen. Zijn kleding gaf weg dat hij niet al te arm was en misschien zelfs wel lekker warm erbij zat. Dit wekte Marzia’s sceptische kant. “Hallo,” begroette ze de vreemdeling, proberend haar verwarring te verbergen. “Kan ik je ergens mee van dienst zijn?” Hoe langer ze hem bekeek, hoe bekender hij voorkwam. Had ze hem niet bij de uitreiking gezien? Ze kende hem niet echt in het bijzonder en wist zijn naam niet eens, maar ze had hem wel vaker gezien, of niet soms? Een fotografisch geheugen had ze hier niet voor nodig. Niet dat ze die had, maar die zou in sommige gevallen wel fijn zijn geweest. Dan was ze ook niet gezakt voor haar eerste examen vorig jaar. Marzia hoorde achter haar dat de waterkoker al bezig was met het koken. Ze hoorde ook dat Aldo niet meer op zijn plek zat, maar op was gestaan om, zo gokte ze, naar het kleine keukentje te lopen. Het voelde niet goed om hem zijn eigen drinken in te laten schenken, alleen had ze nu niet echt veel keus. Bovendien begreep hij het vast wel. Anders was hij niet uit zichzelf opgestaan, toch?
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimezo jun 22, 2014 1:33 pm

Het duurde niet lang voordat de deur langzaam werd opengedaan door een jonge vrouw die ongeveer net zo oud moest zijn als Ilari. Ze was ongeveer net zo lang als de jongeman en het viel hem meteen op dat haar ogen een kleur hadden die bij dit licht bijna goud leek. De strik in haar zwarte haar ontging zijn zicht ook niet. Hij had het gevoel dat hij haar al eerder had gezien, wat dan waarschijnlijk het vermoeden van zijn ouders bevestigde. Was ze niet bij de uitreiking, en had Ilari haar niet regelmatig op school gezien? In ieder geval bleef het daar ook bij, hij had haar nooit aangesproken of iets in die richting. “Hallo,” begroette de jonge vrouw de jongen. “Kan ik je ergens mee van dienst zijn?” vroeg ze vervolgens. Ilari glimlachte vriendelijk. “Hallo, ik ben Ilari,” stelde hij zichzelf voor. “Ik woon hier een paar huizen verderop en ik wilde even kennis komen maken.” De jongeman nam even de tijd om zijn nieuwe buur wat beter te bekijken. Het eerste wat hem opviel – naast de details die hij al eerder had gezien – was een zwarte cirkelsjaal om haar hals. Hier en daar zag hij ook wat zwarte tinten in de kleding zelf. Ineens realiseerde Ilari zich dat de jonge vrouw misschien druk bezig was met het huishouden of iets dergelijks. “Ik kom toch niet ongelegen?” vroeg hij.

OOC: Sorry voor de korte post, waarschijnlijk gaan ze wel wat uitgebreider zijn later in het topic.
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimezo jun 22, 2014 2:21 pm

Een vriendelijke glimlach was de eerste reactie die ze van de jongeman kreeg. Marzia moest toegeven dat dit tegen haar verwachtingen inging, maar dat betekende nog niet dat ze de vreemdeling ook maar een greintje meer vertrouwde. Dat liet ze echter niet blijken. Ze zette gewoon een masker op en liet zelf een kleine, bescheiden glimlach op haar gezicht zien. “Hallo, ik ben Ilari,” begon de jongen. Ilari… Een Latijnse naam? Ze meende de naam in ieder geval eerder te hebben gelezen op een website. Wat kon ze zeggen? Ze deed nou eenmaal graag research. “Ik woon hier een paar huizen verderop en ik wilde even kennis komen maken,” vervolgde Ilari. Dat hij hier in de buurt woonde, bevestigde dus inderdaad dat ze naar dezelfde school gingen en dat Marzia hem daarom vaker had gezien. “Oh, uhm, ik ben Marzia,” stelde ze zichzelf toen voor, beseffend dat ze zoiets nog niet gedaan had. Ze mocht dan niet bepaald een mensenliefhebber zijn, maar ze wilde ze wel eerst een kans geven voordat ze begon te oordelen. Ilari was in ieder geval anders dan een groot deel van de personen die zij kende en dat was een pluspunt. Vooral omdat hij er semi-rijk uitzag en geen argwanende kwal leek te zijn. Tot nu toe. Desondanks bleef ze nog altijd op haar hoede. Ilari was nog altijd een vreemdeling die van alles kon proberen. Dit kon net zo goed zijn masker voor haar zijn.

Marzia noteerde in haar hoofd dat de jongen haar ook in zich opnam. Ze wist niet of dit iets goeds of slechts was, aangezien ze niet in zijn gedachten kon kijken, maar zelf deed ze het ook dus rekende ze hem daar niet op aan. Realisatie was al snel van zijn gezicht af te lezen toen hij zijn mond open deed. “Ik kom toch niet ongelegen?” kwam toen de vraag. De zwartharige was even van haar stuk gebracht, maar wist zich zoals altijd snel te herpakken. “Nee hoor! Ik bedoel, uhm, ik was niet met iets belangrijks bezig als je dat bedoelt,” reageerde ze stroef. Barst, hoe deed men dit? De enige personen waar ze daadwerkelijk mee optrok was familie en die lieten haar vaak met rust omdat ze geen prater was. Nu wenste ze echter dat ze dat niet hadden gedaan, want ze kon die vaardigheden nu wel goed gebruiken. Misschien kon Aldo haar wel helpen! Ze was immers niet alleen en als ze Ilari naar binnen uitnodigde, dan kon hij vast wel een gesprek starten! Maar dan moest ze wel een vreemdeling naar binnen laten… Het idee dat Ilari binnen op haar slaapbank zat en alles in zijn hoofd af zat te kraken kwam al snel bij haar op. Marzia schudde licht haar hoofd. Ze zou niet gaan oordelen, had ze zichzelf beloofd. Ze kende alleen de naam van deze jongen. Wie weet was hij net zo’n goed mens als Aldo. De jonge vrouw stapte opzij en gebaarde met haar arm de gang van haar appartement in. “Kom anders even binnen..? Hier buiten blijven staan is ook zoiets,” begon ze. Een bescheiden glimlach verscheen weer rond haar lippen. Aldo vond het vast niet erg om extra gezelschap te hebben. Nee, die stond nu zelfs nieuwsgierig om het hoekje te kijken wie er aan de deur stond. “Yo!” begroette de jongeman Ilari met een opgeheven hand, een kop thee in zijn andere hand. Soms wenste Marzia dat ze wat meer van zijn kalme en beheerste houding had.

OOC: Geeft niet. Ik ken je gebruikelijke postlengte. Bovendien gaat het meer om inhoud ;)
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimezo jun 22, 2014 4:59 pm

De jonge vrouw liet ook een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen. “Oh, uhm, ik ben Marzia,” stelde ze zichzelf voor. Ilari kon er niets aan doen dat hij de indruk had dat Marzia zich wat ongemakkelijk voelde, maar dat kon hij natuurlijk verkeerd gezien hebben. Voor hetzelfde geld was dat gewoon een typische eigenschap van haar, of ze was gewoon niet gewend aan vreemdelingen. “Nee hoor! Ik bedoel, uhm, ik was niet met iets belangrijks bezig als je dat bedoelt,” antwoordde ze op de vraag die de jongeman had gesteld. Hij had nog steeds het gevoel dat Marzia niet helemaal wist hoe ze de situatie moest aanpakken, maar Ilari besloot om er maar niets over te zeggen. Dat zou de situatie alleen nog maar vreemder maken. “Ah, dan is het goed. Aangenaam kennis te maken, trouwens,” antwoordde hij vriendelijk. De jonge vrouw leek even te moeten nadenken voordat ze weer iets zei. Logisch, ze had waarschijnlijk geen bezoek verwacht.

“Kom anders even binnen..? Hier buiten blijven staan is ook zoiets,” zei Marzia terwijl ze een stap opzij zette en naar binnen gebaarde. “Graag,” zei Ilari waarna hij naar binnen stapte. Hij was vrijwel meteen geboeid door het interieur, ook al was dit nog maar de gang. Het zag er helemaal anders uit dan bij hem thuis. Het was... minder luxe, om het zo maar te zeggen. Niet dat hij het onverzorgd en lelijk vond, helemaal niet zelfs. Het had wel zijn charmes, zo'n klein appartement. “Yo!” klonk een stem. Ilari keek in de richting waar de stem vandaan kwam en zag een man staan aan het einde van het gangetje. Zou hij familie van haar zijn? “Hallo,” groette hij hem terug. “Woont u ook hier?” vroeg hij vervolgens beleefd. Dan was er meteen een gespreksonderwerp, nietwaar?
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimezo jun 22, 2014 9:37 pm

De jongen scheen in ieder geval niks erop tegen te hebben om even binnen te komen. “Graag,” hoorde ze hem nog zeggen voor hij naar binnen stapte. Marzia sloot de deur langzaam en luisterde aandachtig naar wat er achter haar gebeurde. Aldo had Ilari al gezien en begroet, waarop de jongeman hetzelfde deed en aan haar broer vroeg of hij ook hier woonde. De zwartharige moest moeite doen om niet te lachen. Ze hadden Ilari hopelijk geen verkeerd beeld gegeven, zoals bijvoorbeeld dat ze een stel waren. “Oh nee, knul! Ik ben hier alleen op bezoek, net als jij,” antwoordde de oudste van de drie. “Ik ben Aldo, trouwens. Marzia’s oudere broer,” stelde hij zichzelf gelijk voor. Hij nam een slok van zijn thee en keek tegelijkertijd doordringend naar zijn zusje, die zich inmiddels had omgedraaid en langs Ilari naar de kleine woonkamer liep. “Kom verder,” mompelde ze tegen hem terwijl ze langs hem af ging. “De bank ziet er misschien goedkoop uit, maar hij zit best lekker. Ik heb hem net getest,” grinnikte Aldo, wat hem een klap van Marzia’s vlakke hand kostte. Hij negeerde het gebaar verder, want hij had wel gedacht dat ze zit zou doen, en liep zelf naar de slaapbank toe om erop plaats te nemen. Zijn kop thee zette hij op de kleine salontafel voor hem.

Sylvana, die tot nu toe braaf op de grond naast de bank had gezeten, scheen ineens wakker te worden en had interesse gekregen in de nieuwkomer. Ze vloog op van de vloer en besloot vlak voor de jongen zijn gezicht te zweven. Marzia zag dit en wierp de Ledyba een waarschuwende blik toe. De pokémon scheen het te hebben gezien en begrepen, want ze hield nu iets meer afstand. “Dat is Sylvana, Marzia’s pokémon,” vertelde Aldo nonchalant, wetend dat zijn zus niet de beste was als het om gesprekken ging. “Heb jij d’r ook één?” vroeg hij geïnteresseerd aan Ilari. De zwartharige had inmiddels door dat ze niet bepaald nodig was en verdween weer in het kleine keukentje, aandachtig luisterend naar haar omgeving. Ze moest Ilari nu wat te drinken aanbieden, of niet? Zelfs al had ze niet bepaald veel om daadwerkelijk te geven… Oh well. “Wil je wat drinken, Ilari?” vroeg ze niet al te hard. Dat was ook niet nodig, aangezien het praktisch nog in dezelfde ruimte was. Aldo leunde ietsje richting Ilari vanaf de bank. “Ik zou niet om thee vragen. Ze laat het je zelf inschenken hoor,” grapte hij weer. Marzia wierp hem eenzelfde blik toe die ze daarnet aan Sylvana had geschonken, maar dit schrok hem alles behalve af. Hij lachte er zelfs om. Bah. Broers. En toch kon ze niet zonder hem. Dat wisten ze allebei.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimema jun 23, 2014 4:01 pm

Ilari hoorde de deur achter zich dichtgaan voordat de man voor hem zijn vraag beantwoordde.  “Oh nee, knul! Ik ben hier alleen op bezoek, net als jij,” antwoordde hij. Dat was ongeveer wat Ilari wel had verwacht, ook al wist hij niet precies waarom. “Ik ben Aldo, trouwens. Marzia’s oudere broer,” voegde hij er nog aan toe, wat de vermoedens van de jongste bezoeker bevestigde. Ilari liet weer een glimlach op zijn gezicht verschijnen. “Zoiets vermoedde ik al. Ook fijn om u te ontmoeten,” reageerde hij, waarna hij merkte dat Marzia langs hem heen naar de woonkamer liep. “Kom verder,” mompelde ze tegen hem. Net toen hij haar wilde volgen nam Aldo weer het woord. “De bank ziet er misschien goedkoop uit, maar hij zit best lekker. Ik heb hem net getest,” zei hij, wat hem een klap van Marzia opleverde. Ilari moest moeite doen om niet te lachen en in plaats daarvan grinnikte hij zacht. Hij lachte de twee niet uit of zo, maar hij vond het best grappig om te zien hoe de twee elkaar echt als een typische broer en zus behandelden waar ze het goed mee konden vinden.

Toen Ilari ook de woonkamer binnenkwam, vloog er een wezen op dat voor hem begon te zweven. Even keek hij verrast naar het wezen, tot hij zich weer realiseerde dat Marzia waarschijnlijk ook haar Pokémon Licentie had gehaald. Ilari kon even niet op de naam van deze Pokémon komen, maar hij wist in ieder geval dat het een insect-Pokémon was. “Dat is Sylvana, Marzia’s pokémon,” zei Aldo toen de Pokémon Ilari wat meer ruimte had gegeven. “Heb jij d’r ook één?” vroeg hij vervolgens, waarop Ilari knikte. “Ja, een Seel,” antwoordde hij, waarna hij even naar Sylvana keek. Ze zag er volgens hem wel uit als een vriendelijke Pokémon. “Zou mijn Pokémon misschien uit haar Poké Ball mogen, zodat zij ook wat kennis kunnen maken?” vroeg de jongeman met een blik richting Marzia. Zij was immers de eigenares van het huis en van de insect-Pokémon – een Ledyba, herinnerde Ilari zich - , of niet soms? Terwijl hij het antwoord van de jonge vrouw afwachtte ging hij ook op de slaapbank zitten, naast Aldo. “Wil je wat drinken, Ilari?” vroeg Marzia zacht. Voordat de zwartharige jongeman kon antwoorden nam Aldo weer het woord.  “Ik zou niet om thee vragen. Ze laat het je zelf inschenken hoor,” grapte hij en Ilari herinnerde zich dat Aldo inderdaad bij de deur had gestaan met een kop thee in zijn hand, die hij waarschijnlijk zelf had moeten inschenken toen Ilari voor de deur stond. “Ach, dan krijg ik ook nog eens lichaamsbeweging,” zei Ilari lachend, waarna hij zich weer tot Marzia richtte. “Thee is prima,” antwoordde hij glimlachend.
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimema jun 23, 2014 8:20 pm

Ilari maakte bekend dat ook hij in het bezit was van een pokémon – iets wat Marzia inmiddels niet meer verraste. Wat haar het meest interesseerde, was dat het een Seel bleek te zijn. De zwartharige herinnerde nog wel wat over deze pokémon van haar studie, zoals dat het een waterpokémon was en dat het een zeehondpokémon was. Het leek in ieder geval op een zeehond. Met een hoorn op hun hoofd. Marzia had de pokémon vanaf dag één al grappig gevonden vanwege zijn lompe uiterlijk. Seel hadden namelijk meestal hun tong uit hun mond steken. “Zou mijn Pokémon misschien uit haar Poké Ball mogen, zodat zij ook wat kennis kunnen maken?” kwam toen de vraag van Ilari. Het meisje keek meteen op. Lang over het antwoord hierop hoefde ze niet na te denken, want als ze iets niet erg vond, dan was het wel gezelschap van pokémon. Niet dat ze daadwerkelijk vaak daarvan had kunnen genieten, maar het idee alleen al sprak haar ontzettend aan. Daarom was ze ook blij met haar eigen Ledyba en was ze ook blij dat de jongeman deze vraag had gesteld. “Natuurlijk mag dat,” antwoordde de zwartharige. “Sylvana zal het vast op prijs stellen.” Aldo keek even vertwijfeld naar de insectpokémon, maar besloot verder zijn mond te houden. Hij was nog steeds niet zeker wat hij van dit pokémongebeuren moest denken, dat kon zijn zus aan hem zien, maar hij scheen het in ieder geval te beginnen te accepteren.

De jongen scheen niet terug te deinzen van Aldo’s gebruikelijke grapjes. Dat was in ieder geval al een pluspunt voor de oudste van het stel – als er iets was wat je meteen op zijn likelist bracht, dan was het wel tegen zijn grappen kunnen en erin meegaan. Marzia bewonderde Ilari zijn weerstand. “Ach, dan krijg ik ook nog wat lichaamsbeweging,” lachte hij. “Thee is prima.” De jonge vrouw knikte en draaide zich naar één van de keukenkasten, waar ze een mok met bordje uit pakte en die op het aanrecht plaatste. Vervolgens pakte ze de waterkoker van zijn standaard en vulde de mok met heet water, waarna ze het apparaat terug op zijn plek zette en twee suikerklontjes naast de mok op het bordje legde. Voorzichtig pakte ze met de ene hand het bordje met de mok vast en graaide ze met haar andere hand de kleine doos theezakjes van het aanrecht. Het was maar goed dat Aldo de slechte gewoonte had om spullen te laten slingeren. Of in ieder geval niet op te ruimen. In het doosje zaten meerdere smaken theezakjes, dus kon Ilari zelf kiezen welke hij wilde. Langzaam liep ze naar de twee jongens toe en zette de spulletjes toen op de kleine salontafel, vlak voor het bezoek z’n neus. Ze glimlachte zwakjes naar Ilari. “Zoals ik al zei, niet veel keuze… Ik hoop dat ik in ieder geval wel nog thee heb die je lekker vindt,” sprak ze tegen hem. Haar amberkleurige ogen gleden naar de overige zitplek op de bank, maar ze besloot uiteindelijk om zelf op de grond te gaan zitten, zodat ze naar Aldo en Ilari kon kijken tijdens hun gesprek. Dat kwam misschien ook wat gezelliger over. Terwijl ze de kleermakerszit aannam, oogde ze geïnteresseerde de zwartharige jongeman. “Dus,” begon ze. “Een Seel, huh?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimedi jun 24, 2014 6:01 pm

Ilari hoefde niet al te lang te wachten op het antwoord van Marzia op zijn vraag of hij zijn Pokémon even mocht laten rondlopen. Of in dit geval rondkruipen, aangezien Seel niet bepaald elegant waren op het land. “Natuurlijk mag dat, Sylvana zal het vast op prijs stellen,” antwoordde ze, waarna Ilari Odyle voor hem uit haar Poké Ball liet komen. De Seel keek even wat verbaasd om zich heen. Dit was niet de plek waar ze de laatste keer was, terwijl ze er toch echt van was overtuigd dat het grote huis de woonplaats was van haar trainer. Zodra ze de andere mensen om zich heen opmerkte, richtte ze meteen haar aandacht op hen. Ze keek nieuwsgierig naar de twee vreemdelingen, waarna ze ook de andere Pokémon ontdekte. Odyle liet een zwaar, maar vriendelijk geluid horen ter begroeting.

“Ze heet trouwens Odyle,” deelde Ilari nog even mee, aangezien hij de naam van de Ledyba van Marzia ook al kende – Sylvana. Niet lang daarna kwam Marzia terug uit te keuken met een bordje met daarop een mok met heet water en een paar suikerklontjes. In haar andere hand hield ze een doosje vast, en Ilari gokte dat daar de theezakjes in zaten. “Zoals ik al zei, niet veel keuze… Ik hoop dat ik in ieder geval wel nog thee heb die je lekker vindt,” zei ze nadat ze alles had neergezet op het salontafeltje. “Vast wel,” antwoordde Ilari. Wat thee betreft was hij niet erg kieskeurig en hij lustte de meestvoorkomende smaken wel. Al snel had hij in het doosje een theezakje gevonden met muntthee, wat zijn persoonlijke favoriet was. Hij pakte het zakje en doopte het in het hete water, waarna hij er ook een suikerklontje bij deed.

De jongeman nam een slokje van zijn thee terwijl hij zag dat Marzia op de grond ging zitten. Eerst vroeg hij zich af waarom ze dat deed, maar al snel besefte hij dat het zo gemakkelijker moest zijn om haar beide gasten aan te kunnen kijken. “Dus,” begon ze. “Een Seel, huh?” Ilari knikte. “De pre-evolutie van Dewgong,” herinnerde hij zich. Voor de rest wist hij eigenlijk niet veel over de Pokémon, behalve dan dat het een watersoort was, maar waarschijnlijk was dat al duidelijk genoeg. Of Odyle wist dat ze het over haar hadden wist Ilari niet, maar de Seel kwam voorzichtig dichterbij Marzia. Blijkbaar vond ze het best gek om een mens zo op de grond te zien zitten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimevr jun 27, 2014 1:27 pm

Tot haar genoegen maakte Ilari al snel een keuze en nam dan ook vlug een slokje van zijn verse thee. Nu ze wist dat haar bezoek te drinken had en dat ze mocht relaxen, liet ze haar blik glijden naar de witte zeehond die er zojuist bij was gekomen. Odyle, heette ze. “Da’s een mooie naam,” complimenteerde Aldo, terwijl ook hij geïntrigeerd naar de pokémon keek. Marzia knikte onbewust instemmend en liet haar amberkleurige ogen over de witte pels van de Seel glijden. Ze zag er in ieder geval goed verzorgd uit. Ilari leek haar wel het type die dat ook zo probeerde te houden. “Wist je dat de hoorn op haar hoofd eigenlijk gebruikt wordt om door ijs te breken? Seel leven namelijk vooral in met ijs bedekte wateren,” vertelde ze. Een fotografisch geheugen mocht ze dan niet hebben, maar ze kon prima alle nutteloze feiten en weetjes van dingen onthouden. Dit was geen uitzondering. Haar broer grinnikte zacht en vestigde zijn aandacht op haar. “Daar komt de deskundige weer aan,” reageerde hij. Marzia snoof, rolde met haar ogen maar glimlachte toch zacht. “Iemand moet hier toch verstand hebben,” beet ze hem toe en zette hem daarmee schaakmat. Hij ging verslagen achterover zitten, zijn rug nu tegen de rugleuning van de slaapbank. Een triomfantelijk grijnsje sierde nu de jonge vrouw haar lippen, waarna ze zich weer tot de twee pokémon richtte.

Sylvana was alles behalve een verlegen pokémon, dat was duidelijk. Ze was nieuwsgierig, maar bleef toch vriendelijk en voorzichtig. Desondanks kon ze het niet helpen om onder de indruk te zijn van de zeehondpokémon waar ze nu bij in de buurt zat. Het was alsof ze nu pas in contact kwam met andere pokémon, leek het wel. Marzia grinnikte. Sylvana deed haar eigenlijk aan een klein kind denken. “Wat zijn jullie eigenlijk van plan nu dat jullie een Licentie hebben?” kwam toen de plotselinge vraag van Aldo. De jonge vrouw keek hem met een schuin hoofd aan, ook al had ze de vraag lang en breed aan zien komen. Hij had immers altijd zijn vraagtekens gehad bij haar keuze, hoewel hij er nooit eerder naar gevraagd had. “Ik bedoel, er is vast wel een rede waarom jullie ervoor kozen om een pokémon te mogen houden, right? Waarom?” vervolgde de jongeman. Marzia slikte. Ze kon niet zomaar haar echte rede vertellen – zeker niet waar iemand bijzat die ze net had leren kennen – maar liegen tegen haar bloedeigen broer wilde ze ook niet. Kon ze de waarheid niet wat verdraaien? Natuurlijk kon ze dat. Daar was ze een meester in. “Gezelschap, voornamelijk,” reageerde ze. “Extra hulp,” voegde ze eraan toe toen Aldo een blik op de huiskat wierp. Hij keek haar sceptisch aan. “Ik ga mijn pokémon niet misbruiken hoor, rustig maar,” deelde ze hem toen mee. Ergens kwetste het haar wel dat de jongeman haar zo had aangekeken, maar in een wereld als deze was het niet abnormaal om de pokémon te onderwerpen. En dat was juist de rede dat ze een Licentie had gewild. Ze wilde die wereld tegenwerken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimevr jun 27, 2014 6:08 pm

Er verscheen een glimlach op Ilari's gezicht toen Aldo een compliment had gegeven over Odyle's naam. “Bedankt,” zei hij, hoewel hij niet zeker wist of hij nog wel wat aan zijn reactie kon toevoegen. Gelukkig heerste de stilte niet lang. “Wist je dat de hoorn op haar hoofd eigenlijk gebruikt wordt om door ijs te breken? Seel leven namelijk vooral in met ijs bedekte wateren,” zei Marzia. Even probeerde de jongeman zich te herinneren in welke les dit ook alweer werd gezegd. Hij kon zich vaag iets herinneren dat hij dat feitje had gehoord tijdens een les over een aantal verschillende water-Pokémon, dus toen kwamen Seel ook ter spraken. “Daar komt de deskundige weer aan,” merkte de oudste van de groep op voordat Ilari iets kon zeggen. “Iemand moet hier toch verstand hebben,” reageerde Marzia vervolgens, wat ervoor zorgde dat Aldo niets meer zei op het moment. Ilari greep deze kans om nog te reageren op het weetje over Seel. “Daar heb ik al wel eens van gehoord, maar het was alweer wat weggezakt. Seel zijn trouwens erg goede zwemmers, ook al zijn ze nogal onhandig op het land,” sprak hij, waarna hij een blik wierp op Odyle die wat aan het salontafeltje snuffelde alsof ze het nog nooit eerder had gezien. Ze zat nog wel op ongeveer dezelfde plek als een aantal minuten eerder, dus ging Ilari ervan uit dat ze er niet erg van hield om zich voort te slepen over de vloer.

Terwijl Ilari even de twee Pokémon observeerde, stelde Aldo een vraag die bijna uit het niets leek te komen. “Wat zijn jullie eigenlijk van plan nu dat jullie een Licentie hebben?” vroeg hij. Even was de jongste van de aanwezigen verward. Aldo had het over 'jullie', dus betekende dat dat hij niet wist waarom Marzia een Pokémon Licentie wilde, ook al hadden ze schijnbaar een goede band? “Ik bedoel, er is vast wel een rede waarom jullie ervoor kozen om een pokémon te mogen houden, right? Waarom?” vroeg Aldo ter verduidelijking. Marzia leek even te aarzelen voordat ze antwoord gaf. “Gezelschap, voornamelijk,” begon ze. “Extra hulp,” voegde ze daar nog aan toe. Ilari merkte op dat ze een wat twijfelachtige blik kreeg van haar broer. “Ik ga mijn pokémon niet misbruiken hoor, rustig maar,” sprak ze daar dus achteraan. Ergens kon Ilari het Aldo niet kwalijk nemen dat hij wat sceptisch was. Het kwam immers niet zelden voor dat Pokémon slecht werden behandeld. Ondanks dat geloofde de jongeman niet dat Marzia slecht was voor haar Pokémon, integendeel, ze leek juist bereid te zijn om goed voor ze te zorgen. Ilari moest even nadenken voordat hij ging antwoorden, aangezien er ook wel een geschiedenis zat achter zijn redenen om Pokémon te mogen hebben. “Mijn vader heeft ook een Pokémon Licentie. Vroeger had hij een Houndoom die hij al had voordat ik werd geboren, dus daar ben ik zowat mee opgegroeid. Ik kan mijn leven simpelweg niet voorstellen zonder Pokémon. Bovendien zijn ze geweldig gezelschap,” vertelde hij. Het was wel wat uitgebreider dan het antwoord van Marzia, maar Ilari vond dat ze best die korte geschiedenis mochten weten. Het verduidelijkte zijn redenen, of niet soms?
Terug naar boven Ga naar beneden
Marzia Valentini

Marzia Valentini

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 27
Registratiedatum : 30-03-14
Aantal berichten : 81
Pokédollars 290
ID CARD
ID Card
Geslacht: Vrouw Vrouw
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimedo jul 03, 2014 4:23 pm

Ilari scheen in ieder geval wel wat wegwijs te zijn over zijn eigen pokémon – iets wat Marzia goed deed om te horen. Ze verwachtte natuurlijk niet dat hij alles wist over de Seel, maar de belangrijkste dingen mochten toch wel als je het haar vroeg. Ach, de jongen had niet voor niets een Licentie gekregen, maar dit bewees toch wel dat hij zijn pokémon niet ging misbruiken, of niet? Dat werd extra duidelijk toen hij antwoord gaf op Aldo’s vraag, ook al had hij even bedenktijd nodig gehad om daadwerkelijk zijn mond open te trekken. Marzia nam het hem niet kwalijk, aangezien zij ook liever nadacht over iets, zodat ze geen overhaaste beslissingen hoefde te maken. Zeker niet als ze later spijt kon krijgen van haar woorden en daden. “Mijn vader heeft ook een Pokémon Licentie. Vroeger had hij een Houndoom die hij al had voordat ik werd geboren, dus daar ben ik zowat mee opgegroeid. Ik kan mijn leven simpelweg niet voorstellen zonder Pokémon. Bovendien zijn ze geweldig gezelschap,” vertelde Ilari. Het was een veel uitgebreider antwoord dan de zwartharige had gebruikt en het scheen Aldo meer gerust te stellen dan haar woorden. Broer en zus wisselden een blik en glimlach met elkaar uit en schonken deze vervolgens aan Ilari. Zo te horen kwam hij in ieder geval uit een gezin die pokémon thuis niet als een stuk vuil behandelden, dus dat verdiende wel wat respect en vertrouwen van de twee.

“Wij zijn dan misschien opgegroeid zonder een pokémon in huis,” begon Aldo. “Maar we geloven je op je woord,” eindigde Marzia voor hem, die haar blik van Ilari naar Sylvana en terug liet glijden. “Over persoonlijke info gesproken,” sprak de oudste weer. Aldo hield ervan om aan het woord te zijn, of niet soms? Ach, iemand in de familie moest de sociale allemansvriend zijn. “Vertel eens wat over jezelf, Ilari. Heb je hobby’s? Een droombaan? Ambities?” Een normaal persoon had waarschijnlijk opgekeken bij de persoonlijke vragen, maar Marzia was het inmiddels wel gewend van haar broer om zo nieuwsgierig over te komen. Een eigenschap die zij ook bezat, hoewel ze meestal besloot om niet verder daarop in te gaan. Als het om haar researchwerk ging, dan natuurlijk wel, maar als het iets persoonlijks was… Ze wist immers hoe irritant zoiets kon zijn, aangezien ze niet graag over zichzelf praatte. Helaas dacht haar broer daar anders over. “Marzia hier wilt graag schrijfster worden, of niet dan?” Ze wierp hem een vragende blik toe, waarop hij enkel met een domme grijns terugstaarde. Als ze hardop had gevraagd wat mis was met hem, dan had hij waarschijnlijk geantwoord met: “Het is jouw buur, niet de mijne”. Ze haatte het als hij zo deed. Marzia kuchtte even. “Dat klopt inderdaad.” Ze kon hem terugpakken door ook iets over hem te vertellen, maar dat was niet haar soort wraak. Ze pakte Aldo wel terug op een andere manier. “Daarom doe ik ook vrij veel research. Als schrijver kun je nooit genoeg weten,” voegde Marzia eraan toe. Waarom wist ze eigenlijk niet. Misschien zag ze het als een soort verklaring voor de opmerking die haar broer eerder had gemaakt? Ach, niet alles had een uitleg nodig. Toch?

OOC: Ik wist niet waar ik heen moest met deze post, vandaar dat het even duurde ;_;
Terug naar boven Ga naar beneden
Ilari Thorsen

Ilari Thorsen

PROFIEL Vrouw
Leeftijd : 25
Woonplaats : Somewhere over the rainbow
Registratiedatum : 21-06-14
Aantal berichten : 93
Pokédollars 575
ID CARD
ID Card
Geslacht: Man Man
Licentie Houder: Ja (0 badges)
Pokémon in bezit:
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitimeza jul 05, 2014 6:33 pm

Toen Marzia en haar broer elkaar aankeken en glimlachten, waarna ze Ilari met diezelfde blik en glimlach aankeken, had de jongeman het gevoel dat de twee meer dan tevreden waren met het antwoord dat hij had gegeven. Hij kon er niets aan doen dat hij de indruk had dat het antwoord meer voor hen betekende dan hij had verwacht, maar aangezien hij het nogal vreemd vond om de reden daarvoor te vragen, zei hij daar verder niets meer over. “Wij zijn dan misschien opgegroeid zonder een pokémon in huis,” begon de oudste, waarna Marzia zijn antwoord afmaakte. “Maar we geloven je op je woord.” Nu wist Ilari het zeker: zijn antwoord was belangrijk voor hen geweest. Waarom, dat wist hij niet, maar de jongeman had het vermoeden dat het niet al te lang zou duren voordat hij daar achter zou komen. “Over persoonlijke info gesproken,” zei Aldo weer. “Vertel eens wat over jezelf, Ilari. Heb je hobby’s? Een droombaan? Ambities?” vroeg hij. Ilari wist even niet goed hoe hij moest reageren. De vraag was in zijn ogen vrij plotseling gekomen en hij moest toch even nadenken over wat hij zou antwoorden.

“Ik vind het altijd wel fijn om te wandelen, en ik lees ook graag,” begon hij na even te hebben nagedacht. Tot zo ver zijn hobby's, die eigenlijk niet erg veel voorstelden. Maar zijn droombaan... dat was een ander verhaal. Hij had nooit echt een keuze kunnen maken over wat hij graag zou willen doen. “Ik heb nog niet vaak over mijn toekomst nagedacht, om eerlijk te zijn. In ieder geval wil ik wel samenwerken met mijn Pokémon,” zei hij met een blik richting Odyle, die rustig haar hoofd op de grond had gelegd en geïnteresseerd naar de anderen keek. “Waarschijnlijk ga ik proberen om zo veel mogelijk badges te verzamelen, net zoals de trainers van vroeger. Maar dat heeft geen haast,” sprak hij.

“Marzia hier wilt graag schrijfster worden, of niet dan?” vertelde de oudste nadat Ilari zijn antwoord had gegeven en even richtte hij zijn blik op de gastvrouw. Dat was immers de enige manier om erachter te komen of Also gewoon een grapje had gemaakt of niet. “Dat klopt inderdaad,” reageerde Marzia na even gekucht te hebben. “Daarom doe ik ook vrij veel research. Als schrijver kun je nooit genoeg weten,” voegde ze er nog aan toe. “Interessant,” antwoordde Ilari. “Waar schrijf je zoal over?” vroeg hij vervolgens. Hij was best wel nieuwsgierig geworden, aangezien hij er wel van hield om verhalen te lezen, ook al trokken bepaalde genres hem totaal niet. En hij mocht ook wel even nieuwsgierig zijn, toch?
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



PROFIEL
ID CARD
What A Catch Empty
BerichtOnderwerp: Re: What A Catch   What A Catch Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

What A Catch

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Pokémon;; The Dark Days :: General Area :: Archive :: Archive 2014-