Een lichte zucht ging over Caden’s lippen toen hij naar de lege zak voer van Bones keek. Alweer leeg. Het was niet dat de Pokémon te snel at, het was eerder dat hij het te weinig controleerde. Bones had met deze zak wel zeker een week gedaan, maar zakken Pokévoer waren vreselijk duur en dat was ook wel te merken aan zijn budget. Gelukkig had hij zijn loon van deze week al kunnen innen. Maar dat was niet het enige probleem. Bones leek een bepaalde afkeer te hebben voor sommige soorten voer, een soort allergische reactie leek het wel. En dat was vooral het voer dat afkomstig was van Fuchsia City, toevallig de stad waar hij net woonde. Als hij voer meenam van Cerulean City of Vermilion City, was er meestal niks aan de hand. Bones leek een bepaalde voorkeur te hebben en wees altijd juist met zijn bot naar de zak die van Vermilion City afkomstig was. En omdat Caden van zijn Pokémon was gaan houden omdat deze hem door de meest ellendige nachten sleurde waarin hij soms wakker werd omwille van een nachtmerrie en dan alles bij elkaar schreeuwde, vond hij het toch wel goed als hij iets terugdeed. Bovendien waren de zakken Pokévoer qua prijzen in Vermilion City beter dan in Fuchsia City. Of toch het voer dat Bones wilde hebben. Nee, het was zeker geen last om een pak voer te gaan halen voor zijn Pokémon. Hij grinnikte, boog zich voorover en gaf de jonge Pokémon een aai over zijn kop. ‘Goed goed, ik ga je zak voer al halen. Maar jij blijft hier, oké? En niet naar buiten gaan,’ sprak hij streng. De Pokémon knikte enthousiast en ging vervolgens op het bankstel zitten dat Caden bij een kringloopwinkel had aangeschaft. De zwartharige grinnikte en richtte zijn rode ogen op de sleutel die hij in zijn hand hield. Hij liep naar buiten en sloot zijn studio handig af. Vervolgens begon hij na te denken over welke route hij zou nemen. Als hij rechts zou gaan kon hij via de lange route zo in Vermilion City komen. Als hij links zou gaan, zou hij helemaal via Celadon City en Saffron City moeten wandelen, midden in de stadsdrukte. Hij koos om rechts te gaan, zich beseffend dat hij toch echt wel eens moest gaan zoeken naar een vervoersmiddel. Gewoon een goedkoop autootje die hij kon onderhouden. Dat zou nog wel even duren, want met dit salaris kon hij nauwelijks iets opzij schuiven voor de volgende maand!

Het duurde minstens een uur voordat hij Vermilion City bereikte, misschien wel langer. Zijn benen begonnen moe te worden, maar hij hield in zijn gedachte dat hij het speciaal voor Bones deed. Hij wilde niet dat zijn Pokémon een allergische reactie kreeg, want dan zou hij zich niet lekker voelen en de medische kosten waren ook gewoon te duur om te betalen als hij medicijnen bijeen moest sprokkelen om de allergie te bestrijden. Hij had wel een speciaal gevalletje in huis gehaald, maar hij wilde Bones voor geen goud missen. Toch moest hij er eens aan gaan denken om wat trainingen te doen zodat de Pokémon beter zou worden. Met dat bot kon Bones echter een hoop schade aanrichten en dat was iets wat Caden ook weer niet wilde. En om nou stiekem op straat te gaan trainen… Natuurlijk hadden ze dat evenement in Fuchsia City nog waar je kon gaan trainen, maar hij wist niet of Bones’ level wel goed genoeg was daarvoor. Nou ja, nog tijd genoeg om er achter te komen wat hij zou gaan doen. Desnoods oefende hij wel gewoon in zijn huis en mocht Bones op hem oefenen. Dat had hij er wel voor over. Dan zou hij wel een deken voor zich houden om zijn lichaam af te schermen of zo. De jongen haalde zijn schouders op en was zo in gedachten verzonken dat hij niet echt oplette. Gevolg? Iemand botste tegen hem aan. ‘Verdomme!’ schold hij, meer van de schrik dan van de pijn. Met zijn één meter negentig kon hij namelijk makkelijk zijn evenwicht behouden, maar dat kon niet van iedereen gezegd worden. Met een nijdige blik zag hij hoe een meisje op de grond was gevallen met een enorme zak rijst bovenop haar. Geen wonder dat ze gebotst waren, ze kon geen zak zien zo! Pun intended. Hij boog zich voorover en zuchtte geërgerd. Helpen of doorlopen? Nee, hij was geen zak. Opnieuw pun intended. Hij boog zich voorover, pakte de zak vast en tilde deze op. Hij zette de zak naast zich tegen de muur en stak vervolgens zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. ‘Misschien zou het de volgende keer een goed idee zijn om twee keer te lopen,’ zei hij sarcastisch. ‘Dan loop je ook minder het risico dat je mensen zo tegen het lijf loopt, snap je. Je hebt nog geluk gehad. Als ik een slecht humeur had of ik was een agressieve robuuste kerel geweest die uit was op problemen, had het slechter voor je kunnen aflopen.’ Zijn stem klonk kil en zijn rode ogen keken haar kalm aan.

Caden had geen idee of het nu zo slim van hem was geweest om haar overeind te helpen. Je wist nooit hoe zo iemand ging reageren en hij was nog steeds niet gewend aan het feit dat hij contact kon maken met mensen hier. Vorige keer had hij ook een meisje ontmoet en dat was gelukkig wel goed afgelopen, maar hij wist nog steeds niet hoe hij het beste op anderen kon reageren. Hij voelde zich nog steeds wantrouwig tegenover de mensheid, ook al had het vorige meisje dat hij had ontmoet wel laten merken dat het niet altijd nodig was om daar wantrouwig over te zijn. Wie weet zou hij dat meisje nog eens tegenkomen en zou het dan ook wat vlotter tussen hun lopen, maar hij was er niet al te hoopvol over. Zijn social skills gingen niet erg ver en daar werd hij elke dag weer mee geconfronteerd. Hij trok een wenkbrauw op toen het meisje op een hooghartige manier op hem reageerde. ‘Nee,’ gromde hij. Officieel gezien kwam hij uit Lavender City, maar hij koos zijn woonplaats nu graag uit als Fuchsia City. Was het zo erg aan hem te zien dat hij niet uit een rijke buurt kwam? Hij had niet veel geld, maar hij had ook zeker niet te klagen. Voor hetzelfde geld had hij op straat geleefd. Dat zou veel erger voor hem zijn geweest. Toen ze hem bedankte gaf hij enkel een kort knikje. Hij voelde, dankzij haar hooghartige toon, niet echt de drang om te vertellen waar hij dan wél vandaan kwam. Als ze dat zo nodig wilde weten, moest ze dat maar aan hem vragen en anders had ze pech. Hij stak zijn handen in zijn zakken omdat hij haar toch al overeind had geholpen en zijn handen nu niet meer nodig zou hebben.

Zijn blik gleed naar beneden toen ze haar hand ergens leek te houden en hij durfde te wedden dat ze die op haar Poké Ball had liggen, want dat was meestal ook de plek waar hij Bones verborgen hield. Altijd met zijn jas er fatsoenlijk overheen zodat de mensen hem niet gauw zouden weggrissen als ze dat al wilden. ‘Ik zou dat maar niet doen als ik jou was,’ zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste en terug dacht aan de waarschuwing van de chick die hij eerder was tegengekomen in Saffron City. Zij had hem voor precies hetzelfde gewaarschuwd en daar was hij heel dankbaar over geweest, want er had letterlijk iemand op het punt gestaan om de Poké Ball bij hem weg te grissen. ‘De vorige keer toen ik mijn Pokémon over straat liet wandelen naast mijn zijde, stond er iemand op wacht om hem te beroven. Je kent de regel, dus volg hem ook na,’ zei hij kil tegen haar. Oké, hij had de regel ook niet nageleefd, maar hij was opgeslokt in gedachten geweest. Bovendien kon de dame er ook gewoon simpel vanuit gaan dat hij eerst had deelgenomen aan een gevecht en daarna vergeten was om zijn Pokémon terug te keren. Ze hoefde echt niet te weten dat hij de regel per ongeluk vergeten was, want anders zou hij Bones nooit buiten zijn Poké Ball hebben gelaten natuurlijk. Hij werd liever in elkaar geslagen dan dat hij Bones zou verliezen. ‘Nou, je lijkt weer in orde te zijn, dus dan ga ik maar,’ vervolgde hij doodleuk alsof hij niet doorhad dat ze in een dubio zat over hoe ze die zak moest meenemen. Niet zijn probleem. Hij had andere dingen om te doen. Pokévoer halen voor zijn Pokémon natuurlijk. Veel belangrijker dan een zak rijst meesleuren voor een dame die dat overduidelijk zelf niet kon. Jammer dan. Had ze maar twee keer op en neer moeten lopen. En zonder nog aandacht aan haar te besteden stak hij zijn handen dieper in zijn zakken en liep haar voorbij.

Het was een heuse opluchting dat het meisje hem niet achtervolgde om hem tegen te houden, want dan was hij helemaal chagrijnig geworden. Hij checkte zijn portemonnee om te kijken hoe veel geld hij had. Ja, hij wist dat hij dat beter in het begin had kunnen doen voordat hij vertrok, maar toen was hij te veel bezig geweest met Bones om daar echt aandacht aan te besteden. Terwijl hij zijn geld telde bleef het toch in zijn achterhoofd zitten of hij het meisje niet even had kunnen helpen met haar zak rijst. Wie weet woonde ze niet eens heel ver weg en hij had van de chick uit Saffron City geleerd dat het soms enorm kon plezieren als iemand je hielp. De chick had hem ook geholpen met zijn sollicitatie. Of nou ja, met een geschikte vacature te vinden. Daar had hij tot op de dag van vandaag nog steeds plezier van, want nu kon hij zichzelf én Bones onderhouden. Zijn malende gedachten zorgden ervoor dat hij bijna een schap wijnflessen omver liep. Hij zuchtte en besloot voor zichzelf dat als hij buiten zou komen en het meisje nog eens zou zien dat hij haar zou helpen met die stomme zak rijst. Het was dat de mensen om hem heen hem zo week maakten, anders had ze mooi zelf haar eigen rotzooi op mogen ruimen. In zijn gedachte houdend wat hij wilde doen voor het meisje liep hij op zijn gemakje naar de rekken waar het Pokévoer lag. Hij wist dat hij het een beetje expres deed zodat de kans dat hij het meisje tegen het lijf zou lopen kleiner werd, maar hij probeerde dat feit zo goed mogelijk te negeren en pakte het voer dat Bones zo graag had, telde het juiste geld en liep vervolgens naar de kassa.

Eenmaal bij de kassa aangekomen zag hij het meisje met de zak rijst staan. Ze leek overduidelijk iemand te zoeken, want ze stond nog altijd bij de zak rijst en liet haar blik dwalen door de winkel. Even drong de rare gedachte door hem heen dat ze hém zocht. Misschien wilde ze wel wraak nemen omdat hij langs haar was gelopen. Als dat het geval was kon ze fluiten naar zijn hulp, want van zo’n types was hij niet gediend. Als hij geen hulp kreeg van iemand zette hij zich daar gewoon overheen of negeerde die persoon compleet. De vrouw achter de kassa zei het geldbedrag en Caden legde het voor haar neer. Ze gaf hem het voer en wenste hem een prettige dag. Caden nam het voer aan, gaf haar een knikje dat vriendelijk moest overkomen en liep vervolgens naar het meisje toe. ‘Goed dan,’ zei hij terwijl hij zijn best deed om nors te klinken. ‘Vanwege mijn slechte geweten en het feit dat ik met eigen ogen heb ondervonden dat een beetje hulp van onverwachte kant soms echt geen kwaad kan, zal ik je helpen met je zak rijst. Maar geen woord erover.’ Hij keek haar kil aan, deed zijn zak voer in de zak die de vrouw hem had gegeven voor een kleine bijdrage en pakte de zak rijst met één hand op. Het was niet zo zwaar voor hem als voor haar. ‘Ik mag hopen dat je hier ergens in de buurt woont?’ vroeg hij. Hij drukte de gevoelens van spijt zo goed mogelijk weg door zichzelf te houden aan wat zijn gedachten daarnet waren over heel dit gedoe. Dat hulp uit onverwachte hoek soms echt geen kwaad kon. Wie weet voelde hij zich straks wel beter hierover. Maar zijn gedachten die hem herinnerden aan hoe ver hij terug moest wandelen naar Fuchsia City en het feit dat Bones langer op zijn voer moest wachten nu spraken hem in zijn hart heel diep tegen.

Het zware gevoel dat hem in zijn greep nam begon steeds zwaarder te wegen. Hij had geen idee of hij nu echt veel goed deed door een goede daad te verrichten, want er kwam zo veel bij kijken dat deze daad weer slecht maakte. Het feit dat zijn arme hongerige Cubone nu langer moest wachten op zijn eten speelde daar voornamelijk in mee, al wist hij dat het niet echt een excuus was. De Pokémon had immers een paar uur geleden nog gegeten en leek niet al te hongerig te zijn voor hij vertrok. Toch herinnerde hij zich weer die schattige oogjes die hem hebberig hadden aangekeken toen hij had aangetoond dat hij ging vertrekken naar Vermilion City om voer te halen voor het beest. Hij wilde dat hij een auto had zodat hij daadwerkelijk tijd had om dit soort goede dingen te doen en zichzelf ook niet zo’n zorgen hoefde te maken over Bones’ welzijn. Het was gewoon dat hij nog maar net zijn Licentie had en dat hij bang was dat hij de Pokémon slecht behandelde op de één of andere onbewuste manier. Maar goed, het meisje leek blij te zijn met zijn hulp en ook al wilde hij het ontkennen, het gaf hem toch een lichtelijk gevoel van voldoening dat hij iets goeds had kunnen doen voor iemand anders. Voor zijn vader was hij namelijk nooit goed genoeg geweest en zijn moeder was al een tijdje overleden, dus een gebaar van appreciatie viel zelfs een jongen zoals hem wel eens goed. Al ging hij dat natuurlijk nooit toegeven tegenover deze dame. Hij luisterde met een half oor naar haar en door dat te doen kwam hij erachter dat ze Mion heette. ‘Caden,’ antwoordde hij kortaf, want hij had niet echt veel zin om iets terug te zeggen en zich uitgebreid voor te stellen.

Caden had enkel een korte knik gegeven toen ze had aangegeven dat het maar tien minuutjes lopen was. Hij kon de zak rijst met één arm wel in bedwang houden, dus klemde hij zijn andere hand stevig om de zak voer van Bones heen. Zijn blik gleed opzij toen Mion hem een vraag stelde. ‘Nee, ik woon in Fuchsia City,’ zei hij tegen haar waarmee hij eigenlijk twee vragen beantwoordde, want ze had hem ook gevraagd waar hij vandaan kwam. Het leek hem een beetje dom als hij ging vragen waar ze vandaan kwam, want hij nam aan dat ze van Vermilion City afkomstig was als het maar tien minuten lopen was. Dat ze met een auto kon rijden bracht hem echter wel op een idee, maar hij had geen idee hoe hij het moest vragen aan haar. Hij besloot om voor een luchtig toontje te gaan, want deze kans was eigenlijk te mooi om het te negeren. Zo hoefde Bones geen uren te wachten op zijn eten en hoefde hij zichzelf niet schuldig te voelen omdat hij zo lang weggeweest was. En dan had hij ook geen pijnlijke benen. ‘Ik vind dat je wel iets terug mag doen voor me,’ begon hij luchtig tegen haar terwijl hij met een schuine blik naar haar keek om te zien of ze enige gezichtsexpressie vertoonde op haar gelaat. Hij zou haar nu vast wel nieuwsgierig maken. En eigenlijk vond hij dat hij zijn vraag – eis, kuch kuch – zo snel mogelijk moest stellen, want als het een ‘nee’ was, moest hij alsnog dat hele pokkeneind terug gaan lopen en zat Bones nog langer alleen. ‘Je mag me best trakteren op een rit naar Fuchsia City,’ liet hij er vervolgens doodleuk op volgen alsof een zak rijst tien minuten mee naar haar huis slepen echt zo hard opwoog tegen een ritje terug naar Fuchsia City met de auto. Maar hé, hij kon altijd proberen, right?