Het was ver weg. Het was ondergewaardeerd. Het was uren in de kou staan. Nog niet eens echt goed betaald ook. Het was ongeschoold werk en een rotbaantje. Een baan die niemand anders wou, zo leek het wel. Natuurlijk waren er andere geïnteresseerden geweest, wanhopige mensen zonder andere vooruitzichten. Maar Josh had gewonnen- voor zover je het veroveren van een reclamebaantje een overwinning kon noemen. Ach, z'n moeder was trots geweest. Haar Joshie zijn eerste baantje in een andere stad. Hij werd een echte man nu. Het leek wel haar dagtaak te zijn om te zorgen dat hij zich schaamde, bedacht hij met een goed verborgen lachje.

Het waren allemaal klachten, redenen waarom dit geen fijne maandagmorgen was. Voor zover maandagen daartoe in staat waren. Maar Joshua bleef positief naar de zaak kijken. En de goede kant was: Geld. Zoals gezegd betaalde het niet fantastisch, maar het bleef geld. Zesenzestig euro was hem beloofd voor twee dagen werk. Hij had er zelfs een reiskostenvergoeding bij kunnen sprokkelen door de eigenaresse van de meubelzaak diep in haar ogen te kijken. Nee, het was zo slecht nog niet, als je het goed bekeek. Maar hij was moe en het was benauwd.

Het was acht uur 's morgens en hij stond in een overvolle bus. Bij elke bocht moest hij zich stevig vastgrijpen aan een hoog hengsel. Aan zijn schouder bungelde een rugtas, gevuld met een lunch en zijn oude Gameboy. Ja, hij was naïef genoeg geweest om te denken dat hij wel had kunnen zitten onderweg, zodat hij zijn reistijd 'nuttig' door had kunnen brengen. Mooi niet. Nee, het was zelfs zo vol dat een vrouw constant half tegen hem aan gedrukt stond, dat hij haar nu al drie keer had op moeten vangen als ze abrupt remden. En als het nou een knap, schattig meisje van zijn leeftijd was geweest had hij niet geklaagd, heus niet. Maar zo'n middelbare taart, die hem telkens als ze viel beschuldigend aankeek alsof het zijn schuld was dat het hier zo vol was, alsof hij hoogstpersoonlijk honderd mensen in een bus had geperst. Pff- de ouderen van tegenwoordig.

Joshua arriveerde op zijn plek van bestemming met rode koontjes van de kille wind. ''Hallo- Joshua Zhi, hier voor de flyers?'' sprak hij haastig. Van een man ontving hij een overvolle doos met flyers en nam die aan. Dan ontdekte hij dat dit pas de helft was, er was nog een doos. Nog een? Ja, nog ééntje. Voor vandaag. Morgen zou er weer een nieuwe lading voor hem klaar zijn, verzekerde de gast hem. Bedankt.. De blonde jongen ritste zijn jas iets verder dicht en nam de dozen. Hij moest twee stijle smalle trappen op, drie deuren door, een hoop stoelen en tafels ontwijken. ''Auw, godver-'' Vloekend zette Josh de dozen neer op een willekeurige tafel om over zijn knie te wrijven. Meubelwinkels, hij had er nooit eerder een voet in gezet en hij had er nu al een hekel aan.

Maar die afkeer mocht aan de buitenkant absoluut niet te merken zijn. Wie zou er dan nog langs durven komen? Zijn ogen gleden kort over de letters op het gladde papier. ''NU, openingsstunts! Tot wel 20% korting! Kom NU langs!'' Zucht.. Met een stapeltje folders in zijn hand ging hij staan. Hij bevond zich nu een paar honderd meter weg van de meubelzaak, op een van de pleinen. Daar had hij besloten te beginnen, dichtbij genoeg voor nieuwsgierige mensen om gelijk langs te gaan, ver weg genoeg om de reclame niet al te nutteloos te maken. En ongeveer 50 procent van de mensen zou er nog langs lopen ook, nadat ze gelezen hadden over Cora's Scenery.
Nou, daar ging 'ie dan. ''Hallo!'' sprak hij een voorbijganger aan en duwde het foldertje zo ongeveer in diens handen. Zo ging hij verder, bij elke volgende persoon was er minder enthousiasme te vinden in zijn stem. ''Kom zeker een keer langs,'' zei hij. ''Geweldige winkel..'' Bah, hij snapte dondersgoed waarom de helft van de mensen de reclame niet aannamen en de folders grotendeels vertrapt op de grond terecht kwamen. Verspreid als confetti na een geweldig feestje.

''Hallo! Cora's Scenery is vanaf vandaag geopend,'' sprak hij, met het geveinsde enthousiasme van de organisator dat niet bestaande geweldige feestje. ''Hier is een foldertje.''

[In het centrum van Pewter City]

Pfff. Hoe hielden mensen dat toch vol, de hele dag zo glimlachen? Zijn wangen verkrampten nu al, het jongensachtige kantje van zijn uitstraling die hem juist aantrekkelijk maakte was vlot verdwenen. Hij voelde zich een sul, mensen ongewenste folders in handen drukkend. Waarom zou iemand ook een klein bijzettafeltje van 800$ willen hebben? Gelukkig was dat niet zijn probleem. Zijn contract vermeldde enkel de uren die hij hier verplicht moest staan, met deze papiertjes in z'n hand. Oh, en natuurlijk moest hij ze op redelijke wijze verspreiden onder het winkelende publiek. Dat deed hij dan maar, met in zijn achterhoofd telkens de dingen die hij van dit geld zou kunnen kopen. Nieuwe schoenen voor Nonna, een fietspomp. Kleine dingen die niet tot de essentiële levensbehoeften hoorden, maar toch wel prettig zouden zijn.

Een meisje van zijn leeftijd passeerde hem bijna, maar hij wist haar nog net een folder aan te smeren. Joshua draaide zich weg, alweer zoekend naar een nieuw doelwit, voor hem was dit een afgedane zaak. Maar de dame dacht daar blijkbaar anders over. Felle verontwaardiging werd over hem uitgestort, waarop Josh overdonderd bleef staan. "Weet je wel dat Cora's Scenery 30% van het hout afneemt dat de Alister Company in het Viridian Forest kapt? Je staat hier het vernietigen van onze zuurstof te promoten!" Zijn wenkbrauwen trokken zich op, zijn mond opende zich en sloot zich weer, verbaasd. ''S-serieus?'' klonk het dan. Dat had hij helemaal niet geweten. Had het uitgemaakt? Had hij het baantje dan niet genomen? Tja.. Als hij heel heel eerlijk was, zou hij het alsnog doen. Hij had het geld gewoon te hard nodig en met een paar foldertjes maakte hij de situatie toch niet zó veel erger? ''Voor klachten moet je niet bij mij zijn hoor, de winkel is daar, dusehh-'' sprak hij, al wuivend richting de meubelzaak. ''Ga daar maar naar toe.'' Ja, dat zou beter zijn, als ze daar beschuldigingen ging uiten. In plaats van dat ze hem met een nog groter moreel complex opzadelde. De twijfel was in zijn groene ogen te lezen, die zenuwachtig heen en weer schoten tussen de folders, het meisje en zijn schoenen. Zijn lichaamshouding was onhandig, hij schuifelde wat heen en weer, rechtte zijn rug in een halfslachtige poging zich zekerder te voelen. Waarom moest dit nou gebeuren? Kon hij niet gewoon die folders in een papierbak dumpen en dan naar huis gaan?