Een geïrriteerde blik gleed over zijn gezicht terwijl hij naar de vacatures keek die tegen het prikbord hingen. Bijna overal op deze vacatures werd er gevraagd om een sollicitatiebrief op te stellen. Dat kon hij dus echt niet. Hij wist niet eens hoe hij aan zo’n brief moest beginnen en hij had geen zin om het aan zijn zak van een vader te vragen. Zijn vader zou hem vast in het bedrijf kunnen krijgen waar hij werkte, maar Caden vertikte het om te gaan werken waar zijn vader ook werkte. Hij vertikte het om geld te verdienen onder het toeziend oog van zijn vader. Maar wat moest hij dan doen? Als hij niet gauw een job kreeg, kon hij de huur van zijn appartement niet langer betalen en dan zou hij gedwongen terug moeten gaan naar zijn vader. De zak die zijn moeder zo slecht had behandeld. Waarschijnlijk was het arme mens gewoon ongeneeslijk ziek geworden van ellende. Ja, hij nam zijn vader overal kwalijk voor en als je keek naar hoe zijn leven er uit had gezien, was dat niet onmogelijk. Zijn vader had zijn moeder slecht behandeld, had zijn handjes meer dan één keer laten wapperen en had zich pas echt beseft wat hij had toen het eigenlijk al te laat was. Zijn goede band met zijn moeder was verpulverd geweest door haar plotselinge dood. Hij was nog maar net afgestudeerd en had het recht om een Pokémon aan zijn zijde te hebben. Hij had het haar verteld en van het één op het andere moment was ze dood, net alsof ze had gewacht tot hij afgestudeerd zou zijn. Wat een rotstreek, zeg. Caden stak een sigaret op. Zijn laatste, probeerde hij zichzelf steeds wijs te maken. Die krengen waren ontzettend duur en hij had er geen geld meer voor. Hij moest binnen een paar dagen de huur betalen en er was weinig overgeschoten van het kapitaal dat zijn moeder had geschonken had omdat hij haar begrafenis had geregeld met zijn eigen centen. Hij wilde geen enkele cent van zijn vader zien dat geïnvesteerd werd in iets dat van hém alleen was. Zijn vader kon oprotten. Caleb keek opzij naar Bones. De Cubone was aandachtig naar de vacatures aan het kijken. Plotseling haalde hij uit en gooide zijn bot, dat hij altijd stevig in zijn hand geklemd hield, naar het prikbord toe zodat er een vacature van het prikbord op de grond viel.

Verbaasd zijnde over het feit dat zijn Pokémon zo reageerde liep Caden naar de vacature toe. Hij klemde de sigaret vast tussen zijn tanden, bukte zich en raapte de vacature op. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat het een job was dat aangeboden werd waarvoor je nu eens eindelijk geen sollicitatiebrief op moest stellen. De moed zakte echter in zijn schoenen toen hij zag hoe veel het betaald werd. Maar ja. Als hij zou stoppen met roken en hij zou goed doorwerken elke dag, zou hij de huur kunnen betalen en misschien nog wat overhouden voor zichzelf en voor Bones. Het was dit of iets. Of een vacature met sollicitatiebrief. Het viel te proberen. Twijfelend stak hij de vacature in zijn zak, gaf Bones een goedkeurende aai over zijn kopje en liep vervolgens verder met de sigaret nog altijd tussen zijn tanden geklemd. Hij haalde deze uit zijn mond en blies de rook uit. ‘Cubone, bone, bone!’ sprak Bones en hij wees met zijn bot een steegje in. Caden kneep zijn ogen tot spleetjes en zag drie figuren in het donker. Ach, vast weer van die jongeren die dachten dat ze stoer waren. ‘Niks van aantrekken,’ zei hij dan ook tegen Bones terwijl hij nog een trekje nam van zijn sigaret en zich verder in de donkere omgeving waadde. Hij wist dat Bones soms aan de bange kant kon zijn voor mensen, maar op zich kon de Pokémon zich wel goed verdedigen. Gelukkig was het een Pokémon waarmee hij het kon vinden en die zich ervan bewust was dat hij goed behandeld zou worden, want anders zou hij daar weer gedoe mee hebben. Hij schrok op toen hij voetstappen achter zich hoorde en bleef stilstaan. ‘Ik weet dat je er bent,’ sprak hij met luide stem. ‘Dus kom maar gewoon tevoorschijn.’

Hij had gelijk gehad. De voetstappen stopten, maar hij wist zeker dat er iemand was. De voetstappen waren echter heel licht, dus hij nam aan dat ze van een meisje waren. Al van kinds af aan leerde hij om te gaan om af te gaan op zijn zintuigen. En dan vooral op zijn gehoor, want geuren ruiken was niet echt aan hem besteed. Zijn neus zat nogal vaak dicht ten gevolge van een late verkoudheid of gewoon omdat het irritant wilde doen. Zijn goede gehoor had er al vaker voor gezorgd dat hij uit de problemen was gebleven en dan vooral als hij weer eens aan het afluisteren was. Dan ging hij bovenaan de trap zitten en luisterde naar wat zijn ouders tegen elkaar zeiden. Dat deed hij meestal omdat zijn vader onzin uitkraamde en zijn moeder zichzelf dan maar moest verdedigen. Als zijn vader dan weer eens losse handjes zou hebben, zou hij naar beneden kunnen stormen en hem tegen kunnen houden. Hij had dit echter nog nooit gedaan. Niet omdat hij bang was voor zijn vader, maar gewoon omdat hij zijn moeder niet in de problemen had willen brengen en haar niet ongerust had willen maken. Als hij tussen de ruzies van hun in was gekomen, had zijn vader zich ook op hem afgereageerd en dan zou zijn moeder zich enorm schuldig hebben gevoeld. Alsof het haar schuld was dat hij zo’n tiran was. Het arme mens was dan ook vaak overspannen geraakt en dat was de grootste oorzaak waardoor ze niet kon gaan werken. Zijn vader had echter bij een bedrijf gewerkt dat goed betaalde. En daar werkte hij nu nog steeds. En hij probeerde zijn zoon daar ook in te krijgen, maar Caden weigerde om te gaan werken voor de man die verantwoordelijk was voor de dood van zijn moeder. Die ongeneeslijke ziekte was een gevolg geweest van zijn vaders tirades op zijn moeder, dat wist hij zeker. Hij schrok op uit zijn hevige gedachten toen het meisje tegen hem begon te praten. Aan haar zachte stem kon hij concluderen dat zijn gehoor het juist had wat de voetstappen betrof en met een korte draai zwierde hij zichzelf om naar haar. Ze was in het licht van een lantaarnpaal gaan staan zodat hij haar beter kon zien, maar hij bleef veilig in het duister staan. Evenals Bones, want deze verborg zich achter zijn been bij het zien van de dame.

De dame was ongeveer zijn leeftijd of maximaal één jaartje ouder. Ze was veel kleiner dan hem – hij schatte iets meer dan 25 centimeter – en had zwart haar. Vanaf deze afstand kon hij haar oogkleur niet echt goed zien, maar dat maakte ook niet zoveel uit. Ze leek geen bedreiging te vormen. Ze waarschuwde hem zelfs. Hij fronste even met zijn wenkbrauwen. Hij wist natuurlijk wel dat die regel bestond, maar was het vergeten toen hij, bezaaid met vele gedachten, naar buiten was gegaan. ‘Dat wist ik wel,’ zei hij nors. Hij haalde de Poké Ball van Bones tevoorschijn en keerde de bange Pokémon terug in zijn bal zonder iets tegen hem te zeggen. Hij wilde liever geen risico nemen. Als Bones beroofd zou worden, zou hij geen enkele Pokémon meer hebben. Hij zag vanuit zijn ooghoeken iets bewegen en draaide zijn hoofd. Hij hoorde voetstappen die zich van hun verwijderden en besefte zich dat hij bijna slachtoffer was geweest van beroving als hij Bones niet had teruggekeerd. Hij haakte de Poké Ball veilig aan zijn riem en draaide zich terug naar het meisje terwijl hij zijn handen dieper in zijn zakken duwde. ‘Als je daadwerkelijk een seriemoordenaar was zou ik je voorstellen om in het vervolg een beter slachtoffer uit te kiezen. Je intimideert me niet echt met je lengte,’ zei hij kil tegen haar. Hij wist dat hij haar echter een bedankje verschuldigd was omdat ze hem had gewaarschuwd. En ook omwille van het feit dat er duidelijk iemand om het hoekje had gestaan om zijn Pokémon te stelen mocht Bones nog langer uit zijn Poké Ball zijn gebleven. Hij wreef over zijn achterhoofd, duidelijk moeite hebbend met dit. ‘En eh…’ Hij zuchtte even. Jeetje, wat haatte hij dit, zeg. ‘Bedankt voor het waarschuwen.’

Zijn excuses aanbieden was iets dat hij niet vaak deed en dat hij in zijn leven nog niet vaak had hoeven doen. De band met zijn moeder was zo perfect geweest dat ze zelden met elkaar in de knoop hadden gezeten en aan zijn vader wilde hij nooit zijn excuses aanbieden omdat hij vond dat die dat niet verdiende. Zijn moeder en hij hadden, ondanks de tirades van zijn vader, nooit ruzie gehad over hem. Ze hadden ook nooit van die kleine ruzietjes gehad omdat ze elkaar te veel koesterden. Ze waren allebei het belangrijkste in hun leven kwijt geraakt en probeerde dat verlies te verwerken door zich te richten op het andere belangrijkste in hun leven. Zijn vader en haar man zou nooit meer terugkomen en daar waren ze zich beiden van bewust. Zijn vader was een ambitieus persoon en iemand die veel wilde doen voor geld. Zijn moeder had nog nooit echt met haar gezondheid gesukkeld, maar het had haar gewoon te veel moeite gekost om aan een job te komen. Ze was zeer jong al zwanger geraakt van Caden en het zorgen voor een kind was voor haar op dat moment belangrijker dan een job zoeken. Bovendien kon ze de kosten voor het kind dekken met de inkomsten van haar man. Zijn vader had het profiteren genoemd, Caden noemde het zorg nemen voor iets dat op dat moment belangrijker was dan je eigen zorgen. Zijn moeder had naar hem omgekeken, had zijn ouder willen zijn ondanks dat ze onervaren was. Zijn vader had het vanaf het begin al opgegeven en wilde niet eens naar Caden omkijken. Hij had haar een watje genoemd en iemand die niet wist waar haar verantwoordelijkheid lag. Ook had Caden al vaak genoeg moeten aanhoren – terwijl hij stiekem op de trap meeluisterde uiteraard, want zijn vader had natuurlijk niet de ballen om het letterlijk tegen hem te zeggen – dat hij wilde dat Caden er nooit geweest was en dat het nog steeds hun tweeën was. Omdat zijn moeder daar altijd fel tegenin ging, werd zijn vader ook boos op haar en weigerde haar op een normale manier te behandelen. De stress en de verloren jaren met haar man hadden haar, volgens Caden, tot waanzin gedreven en daardoor was ze ongeneeslijk ziek geworden. Ze was in het laatste jaar nadat bekend was geworden dat ze een ongeneeslijke ziekte had pas echt tot rust gekomen en Caden had de lugubere gedachte dat dat was omdat ze eindelijk rust kon vinden in haar dood.

‘Hé, wat jij wilt, chick,’ sprak hij rustig en hij haalde zijn schouders op. Ze had hem uit zijn gedachten gehaald, maar enkel en alleen om te zeggen dat kleine dingen soms het dodelijkste waren. Daar kon hij niet bepaald over mee praten, want hij was zijn hele leven al aan de grote kant geweest. Het was met de jaren steeds erger geworden en nu was hij meer dan 1 meter 90 groot. Hij was dan misschien niet de kleinste, maar zijn grote uiterlijk zorgde ervoor dat hij vaak intimiderend overkwam. Al zeker als hij zijn rug rechtte en ervoor zorgde dat zijn uiterlijk een robuuste houding aannam. Dat deed hij vaak in straten zoals deze, want anders lieten ze hem niet met rust. Hij vroeg af of zij veel met rust gelaten werd. Hij merkte dat ze weg wilde lopen en deed een stap opzij om haar de weg te versperren. Hij had geen idee waarom hij dat nu deed, maar voor de één of andere reden had hij het gevoel dat dit gesprek nog niet afgelopen was. ‘Eh…’ Hij twijfelde even wat hij moest zeggen tegen haar. Het moest vast intimiderend overkomen dat hij hier nu zo voor haar stond. Hij was zeker groter dan haar. ‘Weet jij toevallig of er nog baantjes vrij zijn waar je zonder sollicitatie binnen kan komen?’ vroeg hij dan maar. Hij had geen idee hoe hij haar anders aan de praat kon houden. Hij had ook geen idee waarom hij haar aan de praat wilde houden, want zo’n gesprekstype was hij nu ook weer niet. Toch leek het hem geen slecht idee als hij wat contacten zou opbouwen in Kanto in plaats van forever alone door de straten te dwalen, op zoek zijnde naar een job om zijn studio te onderhouden. Het werd tijd dat hij wat socialer werd, maar hij had geen idee hoe hij dat aan moest pakken. ‘Ik heb namelijk een studio waarvan ik de huur dringend moet betalen en met Bones erbij is het nog duurder geworden. Pokévoer en zo, weet je wel.’ Hij nam die kalme, nonchalante houding weer aan door zijn handen terug in zijn zakken te steken die hij had uitgestoken om haar te doen stoppen.

In eerste instantie had hij echt geen idee waarom hij haar had laten stoppen. Ook de manier waarop hij het had gedaan verbaasde hem enorm. Meestal stak hij zijn hand uit of zei gewoon ‘hé’ als hij iemand wilde laten stoppen omdat hij nog iets moest vragen. Niet dat hij dat veel gedaan had, want buiten zijn moeder had hij niet veel contacten gehad. Hij was niet zo’n buitenbeentje zoals de rest en sociaal ingesteld was hij al helemaal niet. Op zijn school had hij ook niet zo veel contact gehad met de anderen. Hij had zich op de les gefocust en op de belangrijkste dingen die hij moest leren zodat hij de school zo snel mogelijk kon verlaten. Het was altijd zijn doel geweest om een huisje te kopen nadat hij van school afstudeerde zodat zijn moeder en hij zijn vader konden verlaten, maar dat plan was nooit uitgevoerd geweest vanwege zijn moeder haar ongeneeslijke ziekte. Hij zat in het jaar dat ze ziek werd nog op school en kon haar medicijnen tot zijn grote spijt niet betalen. Zijn vader, die spijt had gekregen van zijn daden, betaalde de medicijnen voor zijn vrouw. Niet dat het wat uitgemaakt had of hij spijt had gekregen of niet, want zijn moeders inkomen was sowieso te klein geweest om haar eigen medicijnen te kunnen betalen. En als zijn vader het niet had willen doen, was Caden heus wel gaan werken door een bijbaantje te nemen. Hij had het op dat moment echter te druk omdat hij in zijn laatste jaar zat en veel informatie van buiten moest leren zodat hij af kon studeren. Zijn moeder had daar het volle begrip voor, maar Caden had zichzelf dat nooit echt vergeven. Daarom had hij haar begrafenis geregeld met haar geld dat ze hem geschonken had zodat hij op zichzelf kon gaan wonen. Het andere deel van het geld besteedde hij aan een studio die hij op deze dag nog altijd onderhield. Maar goed, om even terug te gaan naar het eerdere onderwerp: hij had nog nooit iemand tegengehouden op deze manier. Het kwam in zijn ogen een beetje wanhopig over, maar het moest wel omdat hij die informatie echt nodig had. Hij moest een inkomen hebben, want anders zou hij op straat leven en dan zou hij zijn vader nodig hebben. En dat was iets wat hij absoluut niet wilde. Dus als hij het zo moest doen, dan deed hij dat maar.

Een lichte geamuseerde glimlach kwam om zijn lippen toen hij haar vraag hoorde, maar hij richtte zijn blik gauw op de grond zodat ze het niet zag. Hij was niet altijd niet gewend om buiten tegen zijn moeder tegen iemand te glimlachen. ‘Had gekund, maar het was gewoon omdat ik dat bot zag in zijn poten,’ zei hij. Hij had de serie zelf niet echt gevolgd en kon er dus ook niet over mee praten. Hij hield ’s avonds na school niet echt veel vrije tijd over, zeker niet toen zijn moeder ziek was geworden. Hij had voor zijn leeftijd een grote verantwoordelijkheid op zich gekregen omdat zijn vader tijdens haar ziekte nog altijd ging werken en niet veel meer aandacht aan haar besteedde dan zoals hij normaal deed. Eten maken voor haar deed Caden dus als hij terugkwam van school en nadat hij alles klaar had, had hij gewoon geen zin meer in andere activiteiten dan gaan slapen. Hij keek op toen ze een voorstel deed en opnieuw kwam er een heel voorzichtige glimlach om zijn lippen. ‘Zou je dat echt willen doen?’ vroeg hij. Hij haatte het dat zijn stem hoopvol klonk, maar wat kon hij anders? Er waren niet veel mensen die meteen bij de eerste ontmoeting zo’n voorstel deden en hij kon niks anders dan er gebruik van maken, want anders stond hij binnen de kortste keren op straat. Hij verborg zijn glimlach echter weer zo snel als het was gekomen en probeerde zichzelf een houding te geven door te kijken of er nog een sigaret in zijn pakje zat, maar tevergeefs. Hij had de laatste net opgerookt. Verdorie. ‘Dat zou cool zijn,’ sprak hij vervolgens. ‘Maar ik denk dat een sollicitatiebrief niet echt werkt voor me. Dan moet ik ook op gesprek en dat zie ik niet zitten. Ik zoek eigenlijk iets waar ik direct kan beginnen zonder al te veel gedoe. Ik heb het geld dringend nodig, snap je?’ Hij kuchte even. Vervolgens haalde hij de verfrommelde vacature uit zijn zak en liet het haar zien. ‘Dit is wat ik ondertussen gevonden heb,’ zei hij terwijl hij het papier uitstrekte naar haar. Het was een vacature voor ober en je kon direct beginnen zonder sollicitatiebrief. Als ze niks zouden vinden, zou hij dit gaan doen.

Het was misschien niet het antwoord dat ze verwacht had, maar toch zag Caden dat er een lichte glimlach om haar lippen had gespeeld toen hij vertelde waar hij de naam werkelijk vandaan had gehaald. Hij had natuurlijk kunnen liegen dat het inderdaad van de serie was en had vervolgens heel maf kunnen proberen om daar wat dingen van te herinneren, maar die onzin was niet aan hem besteed. Hij was niet het soort kerel dat net deed alsof hij iets gedaan had of gezien had wat helemaal niet waar was. Daar raakte je alleen maar in de problemen mee en uiteindelijk pakten ze je toch altijd terug. Dan zou de chick waarschijnlijk begonnen zijn over één of ander seizoen waar hij geen verstand van had en dan was de waarheid zo aan het licht gekomen. En dat vond hij een grote afgang, al zeker omdat ze zo vrijgevig haar hulp had aangeboden en hij dan eigenlijk gewoon weer overkwam als de meeste jongens. En hij wilde niet overkomen als de meeste jongens. Hij was uniek en hij wilde in geen enkel opzicht vergeleken worden met die rotzakken die wat tegenwoordig rondliepen op deze wereld. Meestal waren dat van die mensen met rijke ouders die dachten dat ze heel wat waren. Hij wilde niet zo zijn, maar hij vond toch ook altijd steeds een manier om mensen af te schrikken en hij vermoedde dat dat kwam omwille van zijn norse, kille houding. Ook daar kon hij op het moment niet veel aan veranderen. Het was hem gewoon allemaal in de schoot geworpen. Hier, een slechte vader en een ongeneeslijke moeder die binnen een jaar doodgaat, zoek het zelf voor de rest maar uit en veel plezier verder met je leven. Wat hadden de mensen dan van hem verwacht, zeg!

Het viel hem mee van haar dat ze direct zei dat ze het niet beledigend bedoelde, ondanks dat hij net een heel andere attitude bij haar had opgezet waaruit bleek dat hij het wél beledigend bedoelde. Hij begon daar om eerlijk te zijn nu een beetje spijt van te krijgen nu hij merkte hoe aardig ze wel niet was, maar hij probeerde zich er overheen te zetten zoals zij waarschijnlijk ook al had gedaan. Je ging hem niet wijsmaken dat ze hem hulp aanbood als zijn opmerking haar echt zo was blijven steken. ‘Dat is in elk geval een opluchting. Het hoeft ook niet veel keuze te zijn. Als ik maar iets kan verdienen zodat ik Pokévoer kan kopen voor Bones. Desnoods doe ik het met een paar crackers, maar die Pokémon krijgt fatsoenlijk te eten.’ Er klonk een bepaalde vastberadenheid in zijn stem waar mensen niet gauw omheen konden luisteren. Hij volgde haar met zijn handen opnieuw in zijn zakken gepropt omdat hij dat de beste houding van zichzelf vond die hij kon aannemen. Hij besloot dat een voorstelling van zichzelf wel op zijn plaats was, al zeker omdat ze hem had geholpen en hem waarschijnlijk nog steeds aan het helpen was. Hij had geen idee waar ze nu naartoe wilde gaan, maar hij vermoedde naar iets waar ze werk voor hem konden vinden. ‘Mijn naam is Caden trouwens. Aangenaam,’ zei hij nonchalant tegen haar. Hij betwijfelde of het logisch was om zijn hand uit te steken omdat ze aan het lopen waren, maar besloot om het toch bij een simpele glimlach te houden. En dan maar hopen dat ze zich niet beledigd voelde. Nu hij aan haar rechterkant liep viel het licht ook op hem zodat hij beter te onderscheiden was van de duisternis. Zo werden zijn zwarte haar en zijn rode ogen zichtbaar voor haar. En natuurlijk zijn belachelijk lange lengte.

Het leek erop dat hij iemand had gevonden die hetzelfde idee had als hem. Dat wilde zeggen: eerst je Pokémon en dan jijzelf. Dat was in zijn ogen al iets goeds. Hij haatte van die egoïstische personen die eerst voor zichzelf zorgden en hun Pokémon maar aan de kant zetten. Als je een licentiehouder was en je was geslaagd voor al je examens, wilde dat zeggen dat je toch een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel had. Dan leek het hem onlogisch dat je je eigen kansen zou verprutsen door je Pokémon aan de kant te zetten. Natuurlijk kwamen er extra kosten bij omdat je zo’n Pokémon natuurlijk ook eten moest geven en iets om zich mee bezig te houden, maar in het einde had hij daar echt alles voor over. Het zou voor nu echter bij Bones moeten blijven, want zijn budget kon nog niet meer aan. Hij wist dat je Pokémon kon kopen op de markt, maar dat wilde hij voorlopig nog niet doen. Bones was nog niet helemaal gewend aan hem en aan de thuissituatie omdat ze nog maar pas bevriend waren geraakt. Bones had een heel andere persoonlijkheid dan hem. Waar Caden bot was, leek Bones vriendelijk te zijn. De Pokémon was echter heel schuchter ingesteld en Caden was daar compleet het tegenovergestelde van. Hij was nu niet echt iemand die goed met mensen kon omgaan, maar hij werd ook zeker niet verlegen van sociaal contact. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door het meisje die zichzelf voorstelde als Marzia. Hij keek opzij en zag dat amberkleurige ogen had. Ook een speciale oogkleur, zeg. Dankzij het licht van de lantaarnpalen die op hun schenen omdat ze daar zo nu en dan voorbij passeerden leek het net alsof ze goud waren, maar dat zou hij zichzelf wel verbeelden. Zijn ogen leken met een bepaalde lichtinval wel vuur, had men hem op school verteld.

Hij keek op toen ze haar vraag stelde en fronste even met zijn wenkbrauwen. Zou het raar overkomen als hij vertelde dat hij uit Fuchsia City kwam? Hij besloot om er maar niet te zeggen dat het van Saffron City naar Fuchsia City nog een heel eindje was, want dat zou ze zichzelf wel kunnen bedenken. Minstens een uur of bij vertraging zelfs anderhalf uur. Hij had geen idee hoe laat het was. Hij vermoedde dat het nog maar tien uur ’s avonds was. Het was hem echter vaker gebeurd dat hij omwille van de reistijden soms echt om twee uur ’s nachts in bed lag omdat hij nog moest douchen en dat soort dingen, dus deze avond zou geen uitzondering zijn. Ze hadden geen haast. ‘Ik kom eigenlijk uit Fuchsia City,’ zei hij, het idee dat hij oorspronkelijk uit Lavender City kwam ontwijkend. ‘Maar daar hadden ze nauwelijks vacatures uithangen die me aanspraken en die echt over Fuchsia City gingen. Raar genoeg ging het altijd om Celadon City of Lavender City. Ik dacht in Saffron City wel meer over Fuchsia City te vinden.’ Hij haalde zijn schouders op. Zo’n heel verhaal zat er nu ook weer niet achter. De waarheid was meer dat ze het bedrijf waar zijn vader werkte erg in de lucht prezen en daar had hij gewoon echt geen zin in. Zelfs een functie in het bedrijf waarbij hij zijn vader nooit zou zien zou hij niet aannemen, want het idee dat hij in hetzelfde bedrijf als die moordenaar werkte maakte hem kotsmisselijk. ‘Maar waar breng jij de post dan zoal rond?’ vroeg hij aan haar omdat hij niet alleen aan het woord wilde zijn. Dat vond hij een vreselijk iets, dus vermeed hij dat soort dingen ook liever. En wat was een betere manier dan wedervragen stellen?

Caden had kort zijn schouders opgehaald toen Marzia had opgemerkt dat het aardig uit de buurt was. Ja, dat was ook zo. En zeker omdat hij geen vervoersmiddel had. Als hij een vervoersmiddel had, zou hij binnen het half uur in Saffron City kunnen zijn. Natuurlijk dan wel rekening houdend met het feit dat het verkeer erg druk was tegenwoordig. Als hij soms zag hoe het er aan toe ging, mocht hij blij zijn dat hij nog altijd te voet ging. Tegenwoordig was er zo veel verkeersagressie. En niet alleen dat belette hem om deel te nemen aan het verkeer. Hij had geen auto, geen geld voor een auto en hij had ook nog geen rijbewijs. Hij had geen geld om rijlessen te volgen. Zijn vader had het hem vroeger wel voorgesteld, maar Caden was er nooit op ingegaan omdat hij niks wilde hebben van zijn vader en zijn geld. Hij wilde echter ook niet aan zijn moeder vragen om de rijlessen voor hem te betalen, dus ging hij er maar vanuit dat hij het later wel kon betalen. Nu viel dat dik tegen en wenste hij dat hij in die tijd niet zo koppig was geweest. Oké, dan had hij het geld van die zak aangenomen, maar dan had hij nu wél een auto. Hij had licht opgekeken toen Marzia haar mening had uitgesproken over Lavender City en kon het niet helpen dat een licht glimlachje om zijn lippen was verschenen. Stiekem vond hij het heerlijk hoe ze reageerde op Lavender City. Een betere reactie had hij zelf niet kunnen geven. Hij had namelijk precies hetzelfde idee en dan vooral omdat zijn vader een functie had in één van die corrupte bedrijven, dus had hij enkel een goedkeurend knikje gegeven. Niet te veel loslaten, want anders zou ze iets vermoeden.

‘Dat is ook niet in de buurt,’ zei hij nonchalant tegen haar toen ze vertelde dat ze post rondbracht in Seafoam Islands en zei dat ze daar ook woonde. Hij wist niet precies waar het was, maar hij vermoedde dat het zich bevond tussen Fuchsia City en Cinnabar Island. Het kon niet dat stukje tussen Pallet Town en Cinnabar Island zijn, want daar bevond zich voor zover hij wist geen eiland. Hij zou zijn idee van waar het ongeveer lag maar niet voorleggen, want dadelijk zou het helemaal verkeerd zijn en zou hij een blunder hebben. Dat wilde hij niet. En dus hield hij zijn mond maar terwijl hij zijn blik strak naar voren richtte, geen idee hebbend wat hij verder nog kon zeggen. Hij had geen idee hoe laat het was, maar een digitale klok die aan de muur hing verraadde dat het rond tien uur ’s avonds was. Jeetje. Hij had echt geen zin om heel dat eind weer terug in het donker naar huis te lopen, hoor. ‘Ik denk dat ik dadelijk maar eens kan gaan tellen hoeveel geld ik op zak heb,’ bromde hij. ‘Ik heb echt geen zin om heel die route weer terug te lopen naar Fuchsia City. Ik hoop dat ik in het Pokémon Center nog een kamer kan vinden voor geen prijs of een goedkoop prijsje.’ Hij twijfelde eraan. Tegenwoordig vroegen ze overal geld voor. Of hij moest heel sneaky naar binnen gaan, dat kon ook natuurlijk. Hij draaide zijn hoofd naar Marzia. ‘Ga jij wel heel dat eind terug naar Seafoam Islands lopen dan?’ vroeg hij aan haar. Zijn gevoel zei hem dat ze dat beter niet kon doen, want er liepen op dit uur een hoop rare types rond die nu pas begonnen met hun zaakjes te regelen. En iets in zijn binnenste zei hem dat hij ook niet echt wilde dat Marzia zich daartussen ging wagen. Wat natuurlijk grote onzin was en bovendien niet eens zijn probleem was, want hij kende Marzia nog maar net en dat was te weinig om over dat feit maar iets te moeten geven.

Caden vond het vrij irritant dat zijn gedachten alle kanten op schoten momenteel. Het feit dat hij zich bekommerde om het welzijn van een ander was er al een van. Het enige waar hij vroeger om gaf, was om zijn moeder. Als zijn moeder met iemand problemen had, had hij automatisch ook met die persoon problemen. Hij was zeer beschermend geweest tegenover zijn moeder omdat die klootzak van een vader dat nooit was. Caden zou zijn vader zelfs aanzien als iemand die het niks kon schelen als zijn vrouw aangeraakt werd door een andere man. Gelukkig hadden ze die drama nooit hoeven meemaken. Of misschien vond hij dat niet zo gelukkig. Hij had liever gehad dat ze met één of andere creep hadden moeten dealen dan met die ziekte die ze kreeg. Maar goed, even terug naar het onderwerp waar hij het net over had. Hij ging zich meer zorgzaam voelen over anderen. Eerst over Bones. Nu over deze wildvreemde meid die hij niet meer dan een uur kende. En Bones dat was misschien nog wel begrijpelijk, maar wat had hij met deze chick te maken? Wat maakte het hem nu uit als ze in de problemen kwam in zo’n steegje? Ze was oud en wijs genoeg om voor zichzelf uit te maken of ze wel of niet in de problemen wilde raken door zo’n steegje in te gaan, dus hij moest gewoon niet zo raar doen. Hij haalde zijn schouders op bij haar opmerking. ‘Ik ben hier enkel voor een goede advertentie voor een job te zoeken, meer niet.’ Wat hij hier verder nog deed daar stelde hij zich ook vragen bij. Het was niet dat hij nooit eerder in het donker naar huis was gelopen of zo. Maar iets in hem had nog geen zin om weg te gaan. En hij ging toch bij een Pokémon Center overnachten, dus dat probleem was alvast opgelost.

Caden gaf een kort, goedkeurend knikje toen ze zelf al concludeerde dat de weg naar huis veel te lang was. Juist, dat vond hij dus ook. Voor zichzelf dan toch. Hij had echt geen idee hoelang zij erover moest doen, maar hij nam aan dat ze ongeveer dezelfde reistijd hadden. Misschien zij zelfs nog iets verder dan hem. Waarschijnlijk. Het lag er ook een beetje aan welke route ze nam, maar er waren niet echt snellere routes naar hun woonplaatsen. Via Celadon City was even ver omlopen als via Lavender City. Zijn blik gleed terug naar haar. ‘Als je dan toch in een Pokémon Center gaan overnachten, kan ik je net zo goed vergezellen,’ zei hij nonchalant. Het is niet dat hij ’s morgens vroeg al meteen gauw wilde vertrekken. Dus wie weet… het zou voor hem niet slecht zijn om eens wat vrienden te maken. Misschien konden ze samen iets eten in de cafetaria. Of liep hij weer te hard van stapel? Hij had geen idee. Hij was eigenlijk op school vrij vriendloos geweest omdat hij met andere dingen bezig was. Maar nu hij Bones had en op zichzelf woonde, leek een wereld voor hem open te gaan. Zijn vader had hij niet meer in zijn nek hijgen die zijn vrienden kon keuren, dus dat maakte het hem al een stuk makkelijker om vrienden te maken. Hopelijk, want zijn complexe karakter speelde hem soms ook parten. ‘Wil je al richting het Pokémon Center lopen? Misschien kunnen we er nog gratis een kamer krijgen als we snel zijn.’ Hij grinnikte, want hij had geen idee of het wel klopte wat hij zei. Maar ze konden altijd proberen, toch? ‘En dan maar hopen dat ze nog twee vrije kamers hebben.’ Hij zei expres twee, want het kon ook zijn dat ze op één kamer terechtkwamen. Zo’n kamer bestond dan wel uit stapelbedden, maar toch… Hij schudde zijn hoofd. Niet aan denken. Eerst kijken wat er allemaal vrij was. Dan pas nadenken.

Caden’s gedachten schoten met een versnelde hartslag naar Bones. Even was hij in de waan dat hij het arme beest thuis had laten zitten en dat had morgenvroeg geen eten zou hebben, maar toen besefte hij zich dat hij Bones in zijn Poké Ball bij zich droeg en dat Marzia hem eerder op de avond er vriendelijk op had gewezen dat zich geen Pokémon buiten de Poké Ball mochten bevinden. Of had hij daar zelf aan gedacht? Nou ja, het maakte ook niet zo veel uit wie er op het idee was gekomen om Bones weer terug in zijn Poké Ball te stoppen, het punt was dat hij Bones bij zich had en dat het beest ’s morgens vroeg bij hem zou zijn. Of hij het leuk zou vinden om een hele nacht in zijn Poké Ball te blijven, wist Caden niet. Misschien kon hij Bones er stiekem uitlaten in het Pokémon Center. Hij wist dat er immers enkel een sanctie bestond als je je Pokémon uit zijn Poké Ball liet als je je buiten een gebouw bevond, maar hij nam aan dat de regeling voor binnen een gebouw heel anders was. Plus wie zou er nu kwaad kunnen worden op Bones? Zijn schattige oogjes konden zich echt indringend in jouw ogen boren als hij je iets duidelijk wilde maken of als je van een bepaald iets wilde overtuigen en hij kon ook van die lieve geluidjes maken waar je van smolt. Maar hij wist dat dit een harde wereld was en dat ze Bones van hem af zouden nemen als hij er dingen mee deed die niet mochten – zoals dus in het openbaar laten verschijnen op een straat – en dat daar geen uitzonderingen op bestonden, ook geen schattige kleine kraaloogjes die je vanonder een schedel aankeken. Arme zielige Bones toch.

Caden’s blik gleed kort opzij naar Marzia toen hij haar opmerking hoorde en hij grinnikte even. ‘Ik denk dat dat wel meevalt,’ probeerde hij haar er vriendelijk en niet al te bot op te wijzen dat het nu echt geen reet uitmaakte of je ’s avonds naar dezelfde vacatures ging zoeken dan dat je ’s morgens zou doen. Maar goed. Hij draaide zich weer van haar weg, stak zijn handen nog dieper in zijn zakken om zichzelf op te zetten tegen de frisse wind die was komen aanwaaien en liep vervolgens richting het Pokémon Center. Het rode, felle kleurtje van het dak van de Pokémon Center viel vanaf deze afstand niet te missen. Caden kon niet wachten tot ze het Pokémon Center zouden betreden en de warmte tegemoet zouden komen. Het duurde niet lang voordat hij de Pokémon Center bereikte. Gelukkig hoefde hij niet de gentleman uit te hangen en een deur voor Marzia open te houden, want het waren schuifdeuren die vanzelf opzij gingen vanaf het moment dat de sensoren de aanwezigheid van een persoon oppikten. Caden genoot van de warmte en liep gelijk door naar de balie, er van uitgaande dat Marzia wel zou volgen. ‘Twee aparte kamers graag,’ zei hij zo beleefd mogelijk, maar hij moest moeite doen om een onbeleefde gaap te onderdrukken. ‘Dat zal niet gaan,’ zei de zuster glimlachend. ‘Er is nog maar één kamer vrij met één stapelbed. De rest is allemaal bezet door mensen die voor jullie waren.’ Ze glimlachte spijtig naar hem en hij draaide zich met een zucht om naar Marzia. ‘Neem jij die kamer maar, dan zoek ik wel ergens in de buurt een hotelletje waar ik goedkoop kan verblijven,’ zei hij schouderophalend, want hij vond een kamer voor twee personen toch wel wat… te aanvallend op hun privé.