Hij was geslaagd. Sterker nog, hij was geslaagd én had een licentie en een Pokémon. Een Sandshrew, die hij de naam Kean had gegeven. Intussen was hij op zichzelf gegaan. Nogsteeds woonde hij in Saffron City, waar de jongen was opgegroeid. Maar hij woonde aan de andere kant van de stad, in een flat, met nog een jongen met wie hij de woning deelde. Ze konden het vinden met elkaar, maar af en toe kleine akkefietjes waren onvermijdelijk. Maar ze hadden elkaar nog niet aangevlogen en dat was volgens Kane een goed punt.

Hij zat in de draaistoel achter zijn bureau, een beetje heen en weer te draaien. De jongen, Max, met wie hij de kamer deelde, was een jaar jonger dan hij en zat dus nog op de school. Kane haalde een hand door zijn haar. Het was twaalf uur. Hij stond op, liep naar de keuken toe en pakte twee broodjes. Hij sneed ze open en besmeerde ze, waarna hij kauwend op het ene broodje en met het andere broodje in zijn hand zijn woning uitliep, op slot deed en de trap af liep naar buiten. Hij had geen zin meer om binnen te zitten. Hij had Kean nu al een tijdje, maar echt tijd om te trainen had hij nog niet gehad. Het was dus maar tijd om iemand te zoeken die het tegen hem en zijn beginnende pokémon wilde opnemen.

Maar - ha! - de wereld was veranderd, dus zo op de 'gewone' straat, zou hij geen gevecht kunnen houden. Helaas. Vroeger - naar wat hij van zijn ouders gehoord had dan - zou dat wel mogelijk zijn geweest. Maar nu niet meer, helaas. Kane zuchtte, nam nog een hap van zijn broodje en liep in de richting van het Poképark. De parken waren de enige plekken in Kanto waar je je pokémon wel uit zijn ball mocht laten. Zo kon je ook trainen, en wellicht andere trainers aanspreken. Daar was hij ook op uit. Hij liep het park binnen en liet de Sandshrew uit de ball komen. De pokémon keek wat verbaast op zich heen, en rende Kane snel achterna toen deze gewoon doorliep. Kean bleef vlakbij de trainer. Hij was duidelijk een beetje verlegen. Kane vond het niet zo gek - dit was allemaal nieuw voor hem. Voor hen beide. Kane keek om zich heen, rond in het park. Of er mensen waren waarvan hij het idee had dat die ook net begonnen waren. Maar, aan de andere kant, als hij al een ervaren trainer zou aanspreken zou hij er veel van kunnen leren. Natuurlijk had hij op de school veel geleerd, maar dat was theorie. Dit was echte leven. Kane liep dus op de persoon af die het dichtsbij hem stond. "Hey," Kane tikte de persoon op de schouder en glimlachte. Misschien had hij door zijn rode haar en ogen een wat duister aanzicht, maar hij kon ook zeker vriendelijk overkomen.