Aspirat Primo Fortuna Labori

PROFIELRegistratiedatum : 23-07-15 Aantal berichten : 55 100

Kazue zat op een laag muurtje. Een pen en een blocnote in haar handen en op haar schoot een oude gitaar. Haar rood-zwart-groen-blauw geverfde haren waren losjes bij elkaar gebonden. Ze tikte met de pen tegen haar kin, terwijl ze een melodie neuriede.
Ze was naar Lavender Town gekomen in de hoop geïnspireerd te worden door het Hollywood van Kanto, maar tot nu toe had ze alleen maar wat losse zinnen in haar blocnote geschreven en wilden de melodiën die ze had bedacht niet lekker samenvloeien op haar gitaar.

Diep vanbinnen wist ze ook heel goed dat inspiratie niet de enige reden was waarom ze hierheen was gekomen. Ergens diep vanbinnen, veilig verscholen voor de hoon van andere mensen, was er een sprankje hoop dat misschien één van de belangrijke mensen in de muziek haar hier zou tegenkomen en haar muziek zou horen – en er vervolgens voor zou zorgen dat zij met haar band KRATHES wereldberoemd zou worden.

IJdele hoop, natuurlijk, maar dat was nog altijd meer dan wegkwijnen in haar veel te kleine kamertje, waar ze alleen maar uitzicht had op het flatgebouw aan de andere kant van de straat. Ze klikte de pen weer open, en schreef nog een paar zinnen op het papier. Toen schraapte ze haar keel en begon de tekst te grunten.

Keep your change
Suffocate
In your coins
I don’t need your pity
Pity of the pitiable

Natuurlijk ging dat vergezeld van charmante gezichtuitdrukkingen en dramatische en woeste gebaren. Ze leefde zich in in haar nieuwste song, totdat ze zich bewust werd van een naderende persoon. Ze stopte abrupt en keek de persoon (onbedoeld) kwaad aan - ze zat nog iets teveel in de sfeer van het nummer en het hielp ook niet echt dat de persoon overduidelijk niet iemand was die haar een geweldig platencontract ging aanbieden.

Onderwerp: Re: Aspirat Primo Fortuna Labori ma jul 27, 2015 6:26 pm

Mion begon zich nu echt thuis te voelen in Cerulean City. Ze had een baantje en leerde zo allemaal nieuwe mensen kennen. Vooral mensen uit de buurt waar ze woonde, dus dat vond ze geweldig. Ze had al een paar buren leren kennen, waaronder een oud vrouwtje dat zo graag verhalen vertelde dat ze de rij praktisch altijd ophield. Mion had haar moeten beloven om een keer op visite te komen, en ze had dat onmogelijk kunnen weigeren. Dat vrouwtje was super schattig en erg vriendelijk – en niet onbelangrijk eenzaam. Natúúrlijk kon Mion het niet over haar hart verkrijgen om te weigeren. Er werd meteen een datum afgesproken.
Het was dan ook niet moeilijk om voor te stellen hoe schuldig het meisje zich voelde toen ze het een dag van tevoren af moest zeggen. God, ze kon wel huilen, toen ze bij het vrouwtje op de stoep stond en niet anders kon dan vragen of ze hun afspraak konden verzetten. Mion verontschuldigde zich tig keer, maar het oude vrouwtje glimlachte naar haar en knikte. “Het geeft niet, kindje. Je bent jong. Maak plezier! De koffie staat altijd voor je klaar…”
Natuurlijk voelde Mion zich enkel schuldiger door die vriendelijke woorden. Het ergste was dat ze helemaal geen plezier ging maken, want ze had die ochtend een bericht ontvangen van haar grootvader dat haar ‘aanwezigheid zeer op prijs zou worden gesteld in Lavender City’. Oftewel, ze had geen keus en moest zo snel mogelijk richting Lavender reizen.

Niet veel later zat Mion met haar Mankey veilig aan haar riem in de auto, op weg naar Lavender City. Daar eenmaal aangekomen parkeerde ze bij haar nicht Sakura, waar ze vast en zeker moest zijn. Zij was het enige familielid dat hier woonde, dus waar kon het anders zijn? De jonge vrouw deed open en leek niet verbaasd te zijn dat ze er was, dus Mion vermoedde dat ze juist gehandeld had. Ze werd binnengelaten, en binnen liepen enkele Pokémon los rond. Of nou ja, twee vlogen er en eentje dartelde vrolijk in rondjes door de kamer. Sakura rolde met haar ogen, toen ze het zag, maar Mions hart smolt meteen bij het zien van het beestje. “Een Vulpix!”, glimlachte ze, en haar nicht knikte nors. “Vorige week net in bezit gekregen.” Gestolen, dus, dacht Mion, maar ze wist beter dan dit hardop te zeggen.

Blijkbaar was het plan van haar grootvader om die Vulpix tegen Mions Mankey te laten vechten, zodat beide daar sterker van zouden worden. Niet helemaal wat het meisje had verwacht toen ze hierheen geroepen werd, maar het had erger gekund. Om eerlijk te zijn was het wel fijn om te trainen met iemand die er duidelijk meer ervaring in had dan zijzelf. Het voorkwam ernstige verwondingen.
Na enkele uren getraind te hebben en de Vulpix en Ami allebei doodop waren, was het blijkbaar gedaan met de training. Haar nicht vertelde Mion dat ze wellicht nog een paar keer zouden trainen op deze manier, maar dat Mion dat wel te horen zou krijgen. En toen stond ze weer buiten. Geen vriendschappelijkheden – niets. Dit was business, en dat werd Mion maar weer al te goed duidelijk.

Mion nam haar auto en reed weg, maar om eerlijk te zijn had ze nog helemaal geen zin om weer naar huis te gaan. Ze kwam eigenlijk helemaal nooit in Lavender, en nu ze er toch was kon ze best nog even blijven, of niet dan? Dus parkeerde ze haar auto weer ergens, en ging ze te voet verder.
Om eerlijk te zijn was Lavender mooier dan Mion had verwacht. Er stonden enorme huizen, die zeker niet onderdeden voor het landhuis waar ze was opgegroeid in Vermillion. Ze bleef een tijdje doorlopen, terwijl ze de training van vandaag overdacht. Ami had het super goed gedaan, zelfs al had ze het niet gemakkelijk gehad tegen de Vulpix. Het was de meest nuttige en minst pijnlijke training tot dusver.

Toen hoorde Mion ineens herrie, en toen ze opkeek zag ze een meisje van haar eigen leeftijd met wilde gebaren zingen. Of schreeuwen. Mion had er niet echt een woord voor, en ze verstond maar enkele woorden die het meisje naar buiten bracht. Het uiterlijk van het meisje was indrukwekkend, maar Mion was niet zo gemakkelijk bang van iets. Het meisje was abrupt gestopt met haar lawaai en keek een beetje boos naar Mion, die nu wel enigszins op haar hoede was en haar afstand bewaarde.

“I prefer not to suffocate, but I very much doubt you need my pity, anyway,” glimlachte ze naar de kleurrijke artieste. Plotseling voelde haar natuurlijke, bruine haar erg gewoontjes. Maar ze had het vermoeden dat ze sowieso nogal ‘gewoontjes’ overkwam naast deze leeftijdsgenoot.
“Heb je de tekst zelf geschreven?”, vroeg ze geïnteresseerd. Hoewel ze het classificeerde als herrie, betekende dat niet dat ze het niet kon waarderen. Muziek was iets waar je vrij in was en juist het persoonlijke aspect maakte het goed, vond Mion. Het ging toch ook voor een groot deel om de boodschap die je als artiest wilde uitdragen, of niet dan?

PROFIELRegistratiedatum : 23-07-15 Aantal berichten : 55 100

Het was een jong meisje dat haar was genaderd. Kazue’s blik verzachtte, al was ze nog een beetje op haar hoede. Ze kon niet zo goed om gaan met meisjes die jonger waren dan zij en dit meisje schatte ze... nou ja, misschien net zestien? Het meisje vroeg of ze de tekst zelf had geschreven, maar Kazue kon niet helemaal peilen of dat gemeende interesse was, of dat het eerder bedoeld was om straks de spot met haar te drijven.

‘Ja,’ antwoordde ze kort. ‘Vind je het mooi?’ Dat was natuurlijk een retorische vraag. Kazue was bevooroordeeld genoeg om ervan uit te gaan dat het meisje naar popmuziek van knappe jonge mannen luisterde. Het verbaasde haar dat het meisje überhaupt een gesprek met haar aan durfde en wilde gaan. Liep haar soort niet altijd met een grote boog om Kazue’s soort heen?

‘Oh, en de tekst gaat niet over jou. Meer over die arrogante mensen in hun belachelijk grote huizen.’ Nu zag ze het meisje er wel voor aan om ook een rijke pappa en mamma te hebben, maar dan was de tekst alsnog bedoeld als kritiek op haar ouders, niet op het meisje zelf. Ze zag er niet echt arrogant uit. Te gelukkig, dat wel, maar niet arrogant. ‘Moet jij eigenlijk niet op school zitten? Het is gewoon een doordeweekse dag hoor...’

Onderwerp: Re: Aspirat Primo Fortuna Labori wo jul 29, 2015 2:49 pm

Het meisje antwoordde dat ze de tekst inderdaad zelf geschreven had en Mion glimlachte, en lachte even toen het meisje vroeg of ze het mooi vond. “Niet helemaal mijn smaak,” bekende ze eerlijk, “maar het klinkt oprecht en het draagt een boodschap uit, en dat is hoe muziek moet zijn. Dat lijken sommige ‘artiesten’ nog wel eens te vergeten.”

Op zich was Mion niet zo moeilijk qua muziek. Meestal luisterde ze gewoon naar wat de mensen van de radio besloten te draaien, maar ze realiseerde zich dat er natuurlijk veel meer soorten muziek bestonden waar ze zich zo onbewust voor afsloot. Dit soort muziek klonk echter meteen zo depressief, of in ieder geval negatief, en Mion luisterde dan toch liever naar iets vrolijkers. Maar misschien kon het geen kwaad om zich een keer te verdiepen in andere soorten muziek? Misschien werd ze wel aangenaam verrast!

Mion glimlachte, toen het meisje uitlegde dat de tekst niet over haar ging, en besloot vooral haar mond te houden over dat het toch aardig in de buurt kwam. Mion zou zichzelf niet snel als arrogant bestempelen, en haar huisje was op zich ook geen kasteel, maar ze had meer geld dan heel veel mensen in deze wereld - en vast en zeker veel meer dan het meisje tegenover haar. Dat realiseerde Mion zich ook wel.

Ze lachte, toen het kleurrijke meisje haar vroeg of ze niet op school moest zitten. Natuurlijk. Natúúrlijk werd ze te jong ingeschat. Ze was dan pas net afgestudeerd, maar eigenlijk had ze al twee jaar klaar kunnen zijn. Maar ja, dat viel niet echt aan haar jeugdige gezichtje af te lezen.
“Ik kom echt over als iemand die vaak spijbelt, of niet dan?”, grijnsde ze, wetende dat dit niet het geval was. Ergens vond ze het wel leuk om dit imago van zichzelf een beetje uit te buiten, maar net zo leuk vond ze het om anderen af en toe te verrassen. Niet door iemand te bestelen, of wat dan ook, maar gewoon door een tikkeltje meer badass te zijn dan de meeste mensen van haar verwachtten. “Ik ben net afgestudeerd,” glimlachte ze toen. “Met een kleine vertraging. Ik ben twintig.”

PROFIELRegistratiedatum : 23-07-15 Aantal berichten : 55 100

Het meisje grijnsde toen Kazue had opgemerkt dat ze op school hoorde te zitten. Kazue wist in eerste instantie niet precies waarom, totdat het meisje zei dat ze net was afgestudeerd. ‘Ik ben twintig.’
TWINTIG? Was dat serieus? Dan was ze net zo oud als Kazue zelf! Kazue bekeek het meisje van top tot teen en haalde toen haar schouders op. ‘Sorry,’ zei ze (al wist ze niet precies waarom). ‘Ik had je jonger ingeschat. Dat zul je wel vaker horen, of niet dan?’

Om een of andere reden was het een opluchting te horen dat ze hier niet tegenover een meisje zat, maar tegenover een jonge vrouw. Dat betekende dat de kans aanzienlijk kleiner werd dat ze werd geconfronteerd met onlogische denkwijzen en kinderachtig gedrag. Een snelle, korte rekensom leerde haar dat de kinderlijk ogende vrouw acht jaar over haar studie moest hebben gedaan, twee jaar langer dan nodig was.

Kazue gooide haar haren over haar schouder. ‘Je ziet er niet uit als iemand die vaak spijbelt,’ zei ze – terugverwijzend naar de retorische vraag van de onbekende. ‘Maar je ziet er ook niet uit als iemand die twee jaar is blijven zitten. Dat komt vast niet omdat je zo tegendraads was.’ Zoals ik, dacht ze daar achter aan. Ze keek het meisje enigszins nieuwsgierig aan.

Onderwerp: Re: Aspirat Primo Fortuna Labori ma aug 17, 2015 12:16 pm

Mion kon een lichte grijns niet onderdrukken, hoewel het ook een tikkeltje ongemakkelijk was toen het meisje haar van top tot teen bestudeerde. Er klonk een verontschuldiging en Mion glimlachte. “Geeft niet. Ik ben het inderdaad wel gewend.” Het was alsnog niet echt leuk, natuurlijk, maar ze kon er toch ook moeilijk een probleem van maken. Ze zag er nou eenmaal uit als iemand die nog maar halverwege haar tienerjaren was.

Toen haar gesprekspartner haar haren over haar schouder gooide, keek Mion onder de indruk naar de kleuren. Het was zo mooi! Het meisje ging weer terug naar het spijbelen en Mion grinnikte. Zo zag ze er inderdaad niet uit, en dat had ze eigenlijk ook nooit gedaan. En als ze al gespijbeld had, dan was dit omdat haar ouders dit van haar verlangden, en niet omdat ze dat zelf nou zo graag wilde.
Het meisje begon vervolgens over dat ze er ook niet uitzag alsof ze twee jaar was blijven zitten. Dat was op zich waar, en ergens vond Mion het ook altijd nog wel erg dat ze acht jaar over haar studie had gedaan. Dat was toch eigenlijk gewoon belachelijk? Nu had ze uiteindelijk wel haar pokémonlicentie mogen ontvangen, dus het was in ieder geval niet voor niets geweest.

“Ik was niet echt tegendraads, nee,” glimlachte Mion, hoewel dit misschien een halve leugen was. Thuis was ze immers juist zo tegendraads als maar kon, maar dat zouden veel mensen waarschijnlijk juist zien als iets goeds, en niet als iets slechts, hoewel de meeste mensen natuurlijk niet wisten hoe het er in haar familie aan toeging. Maar ja, haar familie was dan ook gewoon een beetje vreemd.
Mion wist echter niet echt hoe graag ze wilde ingaan op de reden van haar lange schoolcarrière. Niet omdat ze zich er echt voor schaamde, maar omdat mensen vaak een slecht beeld hadden bij een eetstoornis en Mion liever niet omging met de vooroordelen en de negatieve oordelen van anderen. In het verleden hadden mensen haar afgeschilderd als een verwend, aandachtzoekend probleemtienertje dat te veel met haar uiterlijk bezig was. En dat deed best wel pijn.
“Ik ben een redelijke tijd ziek geweest,” antwoordde Mion vriendelijk. “Hierdoor kon ik het allemaal gewoon niet bijbenen op een gegeven moment, en daarna heb ik nog een hele tijd moeten herstellen.” Het was echt een hel geweest, zeker in het begin, en het was op sommige momenten nog altijd wel moeilijker dan ze wilde toegeven, maar gelukkig was ze op zich wel weer gezond! “Maar het gaat nu goed met me,” vertelde ze dan ook, “en ik heb mijn pokémonlicentie weten te behalen. Dus daar ben ik heel blij mee.”

“En jij?”, vroeg Mion toen, geen rekening houdend met het feit dat sommige mensen hun school ook niet afmaakten. “Jij ziet eruit alsof je het geen probleem vindt om te spijbelen en tegendraads te zijn. I like your hair, by the way.”

PROFIELRegistratiedatum : 23-07-15 Aantal berichten : 55 100

Het meisje gaf eerlijk toe dat ze niet echt tegendraads was. Een hele verademing, vond Kazue, want de meeste mensen die ze tegenkwam leken er nog al een sport van te maken om zichzelf zo tegendraads mogelijk neer te zetten, ook al durfden ze nog geen oud dametje voorbij te lopen zonder “sorry” te zeggen. Wannabe’s. Dit meisje was dus geen wannabe. Good.

‘Ik ben een redelijke tijd ziek geweest,’ was haar verklaring. Kazue wist niet zeker of ze daar nou medelijden mee moest hebben of niet. Het meisje leek haar op zich geen verkeerd persoon, dus het was ook niet alsof ze haar een ziekte zou toewensen, maar medelijden ging misschien weer net een tikje te ver in haar inlevingsvermogen. Bovendien, het meisje was nu weer gezond, dus dan was het goed toch?

‘Bedankt,’ zei Kazue, toen het meisje haar volledige antwoord had gegeven en aangaf dat ze Kazue’s haar mooi vond. ‘Rood is lekker agressief,’ verklaarde ze haar keuze voor haar haarkleur, daarna switchte ze terug naar het andere onderwerp. ‘Ik vind school niet echt nodig. Alles wat ik wil leren, leer ik wel op een andere manier.’ Ze haalde haar schouders op en wilde verder praten, toen ze plotseling iets in haar ooghoeken zag bewegen. Geschrokken draaide ze zich er naartoe en zag een lieveheersbeestje een eindje van haar af op het muurtje zitten. Het zweet brak haar uit. Shit. Een beestje. Ze wilde nu niet bangelijk overkomen tegenover dit meisje (dat nota bene een Pokémon licentie had), maar dat beestje moest wel uit haar buurt blijven. Please.

Ze richtte zich weer tot het meisje. ‘Voor een Pokémon licentie zou ik ook niet naar school gaan,’ gaf ze aan. Haar ogen schoten weer even naar het lieveheersbeestje. ‘Ik ben toch niet geïnteresseerd in Pokémon. Laat die beesten lekker hun leven leiden, ik hou me wel bij auto’s en muziek.’

Onderwerp: Re: Aspirat Primo Fortuna Labori zo sep 27, 2015 6:09 pm

Mion grijnsde en knikte. Het gaf wel blijk van pit, dat was zeker. “En lekker opvallend,” glimlachte ze. “Mensen zullen jou niet snel over het hoofd zien, denk ik. Al zal je lengte ook iets minder in je nadeel werken.” Een beetje zelfspot moest kunnen, vond Mion, en een lichte grijns sierde haar gezicht.
Kazue liet weten dat ze school niet echt nodig vond en hieruit wist Mion op te maken dat het meisje de middelbare school waarschijnlijk niet had afgemaakt. “Ben je vroegtijdig van school gegaan?”, vroeg ze ter bevestiging. Ze vond het zo moeilijk om voor te stellen dat iemand dat zou doen. Wat voor een uitschot ook deel uit maakte van haar familie, ze kon niemand bedenken die zijn school niet had afgemaakt. Het was gewoon iets wat van je verwacht werd, en op zich had Mion het ook niet verschrikkelijk gevonden. Ze vond het best leuk om nieuwe dingen te leren en ze was op zich ook best wel theoretisch aangelegd. Ze kon dan autorijden en ze wist hoe ze een kop koffie moest zetten, maar je moest haar niet vragen naar het verwisselen van een band, het repareren van een motor of de exacte werking van een koffiezetapparaat. Dat was niet haar ding.

Ergens had Mion wel enorm veel respect voor het roodharige meisje. Hoewel ze duidelijk erg verschillend waren, wenste Mion dat ze een beetje van het lef van het meisje over kon nemen. Ze voelde zich soms zo erg een pion in het netwerk van haar familie. Dat zou Kazue zich vast en zeker niet laten gebeuren.
Mion zag hoe het meisje schrok van een lieveheersbeestje dat haar kant op vloog, maar ze had niet door dat het meisje er echt bang voor was. Niet dat ze het meisje anderzijds veroordeeld had. Angsten waren stom en irrationeel, maar ze waren nooit kinderachtig. Angsten waren immers niet voor niets ontstaan, zelfs al was het in de meeste gevallen geheel onnodig. Omdat één hond je een keer bijt, betekent dat immers niet dat alle honden hetzelfde zouden doen. Maar ja, zo werkte het helaas niet in je hoofd.

Eventjes glimlachte Mion, toen het meisje zei dat ze ook niet voor een Pokémonlicentie naar school zou gaan. Op zich kon ze zich dat nog wel voorstellen, want het was wel echt heel veel extra werk die je jezelf oplegde. Maar ze vond het tegelijkertijd belangrijk dat pokémontrainers het een en ander wisten over Pokémon, voordat ze er een mochten hebben.
Dat Kazue Pokémon niet interessant vond, vond Mion dan weer wel verrassend. Ze zag echter hoe het meisje haar aandacht zo nu en dan bij het lieveheersbeestje hield en ze glimlachte. “In de Johto-regio vind je heel andere Pokémon dan hier in Kanto. Als ik me niet vergis hebben ze daar ook een Pokémon dat lijkt op een lieveheersbeestje – wel ietsje groter, natuurlijk.” Op zich moest ze toegeven dat ze het meisje niet snel met insectpokémon zag staan. Die werden toch vaak gezien als de wat minder indrukwekkende Pokémon, zelfs al waren Beedrills bijvoorbeeld best angstaanjagend. “Op zich vind ik vuurpokémon wel bij je passen,” glimlachte Mion vriendelijk. “Met je rode haren. En ze zouden voor toffe effecten kunnen zorgen tijdens het zingen. Dat hebben ze toch vaak bij optredens?” Mion had niet bepaald veel ervaring met concerten, zoals wellicht wel te merken viel. “Treed je eigenlijk vaak op?”

“Het zijn geen wilde Pokémon, dus als je goed voor ze zorgt zijn ze hartstikke gelukkig,” glimlachte Mion toen verder. “Ze zijn niet anders gewend en kunnen waarschijnlijk niet eens in het wild overleven.” Dat was wellicht ook niet zoals het zou moeten zijn, als je er goed over nadacht, maar de meeste mensen wisten niet beter en dachten er waarschijnlijk ook niet over na. Het was dan ook al lang geleden dat de mensen en Pokémon in Kanto in harmonie samenleefden. “Maar niets mis met auto’s en muziek.”

PROFIELRegistratiedatum : 23-07-15 Aantal berichten : 55 100

Kazue glimlachte om de zelfspot van het kleine meisje. Ze hield er wel van als mensen om zichzelf konden lachen. Zoveel beter dan al die mensen die dachten dat ze geen flaws hadden. Kazue had gedacht dat het van kilometers afstand duidelijk was dat ze haar schoolcarrière nooit had afgemaakt, maar dat was natuurlijk onzin. Het was dan ook niet vreemd dat het kleine meisje voor de zekerheid nog even vroeg of ze vroegtijdig van school was gegaan.
‘Ja,’ antwoordde Kazue. ‘Ik vond er niets aan. Er waren een paar vakken die ik heel goed kon, maar voor de rest moet je allemaal verslagen schrijven en weet ik veel wat allemaal. Daar heb je toch helemaal niets aan? Bovendien, ik heb dyslexie. Weet je wel hoeveel extra werk dat geeft voor dingen waar je later toch geen gebruik van maakt? Oké, misschien als je secretaresse wil worden of zo. Maar dat wil ik toch niet.’ Het was iets wat nog altijd stak: het feit dat ze zo langzaam las en haar verslagen altijd vol rode strepen stonden. Het was zo demotiverend. Vonden ze het gek dat ze er al snel mee was opgehouden om haar best te doen?

Het meisje – laat ik haar maar gewoon Mion noemen, for the sake of readability – begon te vertellen dat de buurregio van Kanto heel andere Pokémon had dan ze hier konden vinden. Dat kon Kazue eigenlijk helemaal niets schelen. Johto zou pas aantrekkelijk voor haar worden als KRATHES hier was doorgebroken en ze de wereld over konden touren.
Shit.
Waar was dat lieveheersbeestje nou gebleven? Kazue haalde snel haar handen door haar haren, om eventuele ongenode insecten te dumpen. Brr. Straks was hij in haar kleren gekropen of zo. Maar ze moest zich stoer houden tegenover dit kleine meisje.

Mion gaf intussen aan dat ze vuurpokémon wel bij Kazue vond passen. Ha! Kazue moest moeite doen om haar niet uit te lachen. Ze hield wel van pyro’s op het podium, dat was waar, maar vuurpokémon? Arceus, nee. Mion kon nog zo goed beweren dat het geen echt wilde Pokémon waren die je kreeg als je je licentie had gehaald, Kazue moest er gewoon niets van hebben.

‘Ik treed af en toe op,’ zei ze. ‘Met m’n band KRATHES.’ Ze grijnsde. ‘We hebben over twee weken een optreden in Saffron City. De kaartjes zijn aan de deur te koop.’ Ze wilde Mion best wel een gratis kaartje aanbieden, maar financieel was dat voor haar gewoon niet haalbaar. Bovendien, Mion had zelf geld zat. Ze was alleen bang dat het meisje niet zou komen als ze voor het optreden moest betalen. Per slot van rekening van ze geen metalhead. ‘We missen alleen nog wel een keyboard speler,’ vervolgde Kazue, half lachend. ‘Dus mocht je een beetje kunnen spelen, dan ben je welkom om een keer mee te doen.’
Al moest Kazue toegeven dat ze het altijd wel leuk vond om het enige meisje in de band te zijn. Wat haar betreft hoefde Mion daar niet per se verandering in te brengen.

PROFIEL ID CARD