Owen kon niet wachten tot hij een Tentacruel had. Hoewel zijn Tentacool ook wel wat interessante eigenschappen had, was een Tentacruel natuurlijk in feite gewoon de verbeterde versie van zijn pre-evolutie. Nog veel interessanter, echter, vond Owen het evoluatieproces. Hij had er natuurlijk wel lessen over gehad op school, maar het was iets heel anders als je eigen Pokémon evolueerde. Hij hoopte er met zijn neus bovenop te staan en te zien hoe de twee tentakels van zijn Tentacool zich vermeerderden tot misschien wel 80 tentakels. Het aantal tentakels was wel iets wat hem zorgen baarde. Niet elke Tentacruel had evenveel tentakels, wat als zijn Tentacruel er maar veertien had? Het beest zou niets waard zijn, of wel?

Zijn nieuwsgierigheid naar hoe zijn Tentacruel eruit zou komen te zien, was de reden dat hij vandaag op de boot stond die hem naar Cinnabar zou brengen. Hij wist niet hoe hij het trainen van een Pokémon aan moest pakken, dus leek dit een goede kans om daar achter te komen. Hier had hij de kans om andere trainers te observeren, maar ook om zonder al te veel gevaar tegen een aantal sterke Pokémon te vechten. Hij schrok er enigszins voor terug om op eigen houtje in grotten en water op zoek te gaan naar Pokémon om tegen te vechten. Bovendien was dat verspilling van zijn tijd: hier had hij vele malen meer kans om een sterke Pokémon tegen te komen waartegen hij kon vechten. Correctie: waartegen zijn Tentacool kon vechten.

De gammele boot meerde aan en de loopplank werd uitgelegd. Owen gaf zijn ogen goed de kost terwijl hij het vaste land op liep, per slot van rekening was hij hier nog nooit geweest en was elke nieuwe omgeving een teken dat hij naar zijn eigen bescheiden mening nog lang niet genoeg kennis had vergaard, hoeveel hij ook al over het eiland had gelezen.
De man, die blijkbaar Noah heette, heette hen welkom en begon bars de regels op te noemen waaraan ze zich moesten houden. Owen plaatste hem automatisch in het hokje “mensen-die-goed-zijn-in-wat-ze-doen-maar-totaal-geen-ambitie-hebben”. Ach ja, die mensen moeten er ook zijn.
Owen luisterde uitdrukkingloos naar de regels, al werkten zijn hersenen zoals gewoonlijk op volle toeren. Hij was het eens met Noah dat het dom was van bepaalde mensen om te denken dat ze problemen zelf op konden lossen. Hij vond echter ook dat die regel niet voor hem gold: hij was geen sukkel en kon zijn zaakjes wél prima zelf oplossen. Niet dat er iets op te lossen zou zijn, want hij was er niet het persoon naar om zichzelf in de nesten te werken, daar was zijn IQ veel te hoog voor.

Toen Noah vroeg of er nog vragen waren, zei Owen niets. Hij had geen vragen en als hij die wel had, dan achtte hij de grote meneer met de nog grotere mond niet waardig genoeg om hem om een antwoord te vragen. Hij wilde dat de toer zou beginnen.

Een andere jongen had wel een vraag. Owen bekeek hem met minachting: zwart half lang haar, prima, maar een witte blouse en nette leren schoenen? Wist deze persoon dan niet dat kleding bedoeld was om de mens warm te houden en liever zo min mogelijk tot last moest zijn tijdens een dergelijke omstandigheid als een training? Of geloofde de jongeman daadwerkelijk dat uiterlijk belangrijker was dan kennis als het op aanzien en succes aankwam?
De jongen vroeg of het mogelijk was dat ze naar de plekken gebracht zouden worden waar hun Pokémon qua type in het voordeel waren, waarop het antwoord was dat dat inderdaad het plan was. Owen snoof minachtend en zei laatdunkend tegen de keurig gekleedde persoon: ‘Je Pokémon zal nooit excelleren als je hem niet in ongunstige omstandigheden laat vechten.’  

‘Dan gaan we nu maar eens,’ zei Noah niet lang daarna. Hij draaide zich om en marcheerde – er was geen ander woord voor zijn looppas – weg. Ondertussen floot hij op zijn vingers om zijn Onix in beweging te brengen. Owen keek geboeid naar de stenen slang, die aan zijn ronde vormen te zien al aardig wat levels gegroeid was. Zijn grijze kleur wees er echter op, dat hij nog lang niet uitgeleefd was, oudere Onix die nooit tot Steelix waren geevolueerd waren immers bijna zwart als onyx. Hij vroeg zich af hoe diep het steen ging. Het kon niet zo zijn dat een Onix voor de volledige honderd procent uit stenen bestond, want ergens moesten aderen lopen en een hart – en hoe kon hij ademhalen zonder longen? Misschien moest hij het toch maar aan de barse trainer vragen...

Ze liepen verder toen de Onix in zijn Pokéball was verdwenen. Na zo’n tien minuten lopen kwamen ze aan bij een stenenstrand. Owen nam het gebied in zich op en vroeg zich af waar hij zijn Tentacool zou gaan trainen. Veel keuze had hij niet, want een Tentacool zonder water was ongeveer precies hetzelfde als een vis op het droge. Ondanks de woorden die hij tegen de arrogante jongeman had gesproken, hoopte hij wel dat er Geodude in de buurt van de zee liepen, zodat zijn Tentacool hen vanuit zee kon aanvallen. Het was zijn eerste echte training met 01010100-1 en hij voelde er weinig voor om dan meteen al in een gevaarlijk gevecht met andere, sterkere, Tentacool te geraken.

Zodra trainer Noah was uitgepraat, liep Owen naar de zee toe en haalde hij de pokéball van 01010100-1 uit zijn tas. Hij drukte op het knopje dat de bal opende en in een flits lag 01010100-1 in het water, met rood glanzende bollen op zijn hoofd en uitdrukkingloze ogen. Owen gluurde naar de andere trainers. Hoe moest hij de training aan gaan pakken? Hoe vond hij een zwakke Geodude die niet te sterk was voor een Tentacool van level 5?