De zwartharige jongeman was nooit erg ver weg geweest van de Seafoam Islands. Hij mocht van zijn ouders simpelweg niet te ver reizen in zijn eentje en Ilari's vader was vaak te druk met zijn werk om met zijn gezin ergens naartoe te gaan. Sinds Ilari een Pokémon Licentie had gekregen was dat echter veranderd. Zijn moeder vond dat hij nooit alleen was als hij zijn Pokémon bij zich had en zijn vader was van mening dat Ilari oud genoeg was om voor zichzelf te kunnen zorgen, dus reizen was geen probleem. Het enige wat de jongeman nog moest doen was even opzoeken waar de treinen en de bussen naartoe reden en om hoe laat. Vanaf dat moment was het voor hem gemakkelijk om te reizen. Omdat het Ilari nog niet erg veel uitmaakte waar hij naartoe zou gaan besloot hij gewoon naar een plek te gaan die hem interessant leek en die plaats was Celadon City.

Ilari stopte de meest noodzakelijke spullen die hij nodig zou hebben in de diepe zakken van zijn jas en hij maakte de Poké Ball met Odyle stevig vast aan zijn riem. Nadat hij zijn ouders gedag had gezegd ging hij naar het station en nam de trein naar Celadon City. Omdat het ernaar uitzag dat de treinreis wel even ging duren, sloot Ilari even zijn ogen. Af en toe viel hij een paar minuten in slaap, maar dat stoorde hem voor de rest niet. Toen de trein eenmaal was aangekomen was het een paar minuten voor elf uur. Ilari stapte uit en keek om zich heen. Het was duidelijk een drukke stad, ook al was het nu laat. Omdat de jongeman wat in de trein had geslapen was hij helemaal wakker en voelde hij er weinig voor om een hotel of een herberg te zoeken. De hele nacht over straat wandelen leek hem ook niet zo'n slim idee. Hij begon wel wat te wandelen, en al snel merkte hij een discotheek op: “Club Life”. Hij had niets anders te doen en besloot dus naar binnen te gaan.

Ilari wachtte rustig in de rij voor de discotheek. Het was best druk en hij moest dus een tijdje wachten voordat hij naar binnen mocht, maar hij had geduld. Een paar minuten later stonden er nog maar een drietal mensen voor hem en hij zag dat ze allemaal hun ID lieten zien aan de beveiliger bij de ingang. Ilari was nog naar de zijne op zoek in zijn jaszak toen het zijn beurt was. De beveiliger keek hem sceptisch aan, waarna hij spottend grinnikte. Waarschijnlijk dacht hij dat de korte jongen voor hem hooguit een jaar of zestien was, maar voordat hij de kans kreeg om iets te zeggen haalde Ilari zijn ID tevoorschijn, waar toch duidelijk stond dat hij achttien jaar oud was. Een beetje beschaamd liet de beveiliger hem door. Ergens voelde Ilari zich wat beledigd, maar dat gevoel was al snel over. Toen hij eenmaal binnen was werd hij overspoeld door de harde muziek en het gepraat – of geschreeuw – van de vele mensen om hem heen. Om even aan de drukte te wennen liep hij naar een rustiger hoekje, waar op dat moment alleen maar een meisje met blond haar stond die wat groter was dan Ilari. Hij keek om zich heen, maar hij zag nergens een bekend gezicht en voor de rest leken bijna alle bezoekers zowat uit hun dak te gaan. Ilari was niet van plan om zich tussen de dansers te mengen, aangezien hij niet bepaald gewend was om te dansen op deze muziekstijl. Hij richtte even zijn blik op de jonge vrouw naast hem. Behalve zij was er niemand anders om mee te praten in een straal van een meter, terwijl Ilari er juist wel van hield om een gesprek te voeren, ongeacht de persoon een bekende of een vreemde voor hem was. “Het is best druk hier, hè,” zei hij tegen haar, ook al moest hij harder praten dan normaal om zich verstaanbaar te maken.

Een jongen, misschien net iets jonger dan haar kwam naast haar staan, waarschijnlijk hield hij niet echt van dansen maar waarom zou hij hier dan komen? Ach ja, daar zou Aegle wel ooit achter komen, ooit. “Het is best druk hier, hè,” ze keek naar hem, hij leek eerlijk gezegd voor haar op een zestienjarige maar omdat je hier pas binnengelaten kon worden als je achttien was, was hij dat waarschijnlijk. Ze knikte en zei "ja, het is zelf ook wonderbaarlijk hoe snel mensen dronken kunnen worden" Aegle was nog geen seconde uitgepraat of er kwam een -andere- onbekende en vroeg "hey schat, ga je nog met me dansen?" ze trok haar wenkbrauw op, wie was deze man wel niet? Hij zag er overduidelijk erg dronken uit, uch, waarom vonden de meeste mensen ook dat je alleen het leuk kon hebben als je dronken was? Aegle vond alcohol maar vies, dus ze had eigenlijk geen idee waarom mensen het überhaupt dronken, zij was wel blij dat het niet verplicht was. Met veel moeite stuurde ze de man weg, nu maar hopen dat hij niet terug kwam, ze keek de jongen naast haar weer aan "Ik ben trouwens Aegle en jij bent?"

De vrouw knikte toen ze reageerde op Ilari's opmerking. "Ja, het is zelf ook wonderbaarlijk hoe snel mensen dronken kunnen worden," sprak ze. Ilari knikte instemmend. “Zeg dat wel, en...” Voordat de jongeman zijn zin kon afmaken sprak iemand anders het meisje aan. Het was overduidelijk dat de man nogal diep in het glas had gekeken. "Hey schat, ga je nog met me dansen?" vroeg hij aan haar. Het klonk alsof deze man de jonge vrouw kende en Ilari keek even naar haar om haar reactie te peilen. Zodra Ilari haar reactie zag wist hij dat deze man waarschijnlijk net zo'n wildvreemde voor haar was als hijzelf. Eerst wilde hij zich er niet al te veel mee bemoeien, maar het kostte toch aardig wat tijd voor het meisje om de man weg te sturen. Net toen Ilari wilde ingrijpen verdween de man weer in de mensenmassa. “...En ze worden er niet bepaald beleefder van,” zei hij. Hij hoopte maar dat dit niet al te vaak voor zou komen, aangezien het toch zwaar vervelend was als random mensen je steeds kwamen storen. "Ik ben trouwens Aegle en jij bent?" Ilari keek haar weer aan toen hij haar vraag hoorde en glimlachte. “Ik ben Ilari,” stelde hij zichzelf voor. “Kom je hier uit de buurt?” vroeg hij, zich te laat beseffend dat dat kon klinken alsof hij haar wel zag zitten. Hij hoopte maar dat ze het zou zien als een gewone vraag om een gespreksonderwerp te hebben, zoals Ilari het bedoeld had.

“...En ze worden er niet bepaald beleefder van,” ze knikte instemmend, het was soms wel leuk om vreemden te ontmoeten maar zoals net met die man weer niet. Nadat Aegle zich had voorgesteld, stelde de jongen zichzelf voor als Ilari, een naam die nogal origineel was maar wat had zij daarover te zeggen? Ze knikte even maar keek verbaast op toen Ilari vroeg “Kom je hier uit de buurt?” ze keek hem schuin aan en probeerde uit zijn uitdrukking te peilen wat het doel van de vraag was, al leek te er gewoon op dat hij een ander onderwerp wou hebben. "ik kom uit Saffron, waar kom jij van?" de groep dansende mensen werd steeds groter en groter waardoor de jonge vrouw het een beetje benauwt begon te krijgen, de muziek in Club's waren prima, het enige nadeel was de drukte, tenminste zo zag Aegle het. Ze liep naar voren "ik ga naar buiten, veel te veel mensen hier" riep ze naar de jongen, die inmiddels min of meer naar achter haar stond. Ze wurmde haarzelf door de drukke mensenmassa heen waarbij er soms op haar tenen werd gestaan, zachtjes vloekte ze even toen ze zag dat de neus van haar rechterschoen helemaal was ingedeukt.

"Ik kom uit Saffron, waar kom jij van?" antwoordde Aegle op de vraag van Ilari. Saffron City... dat was niet zo ver hier vandaan, herinnerde de jongeman zich. Of dat betekende dat ze hier vaker kwam wist hij niet, maar dat maakte hem eigenlijk niet zo veel uit. “Ik kom van de Seafoam Islands,” antwoordde Ilari, waarna hij weer even om zich heen keek. In de paar minuten dat hij had staan praten was het hier veel drukker geworden. Op zich had de jongeman er geen problemen mee om veel mensen om zich heen te hebben, maar dit begon toch wat te veel van het goede te worden. Dat er veel meer mensen waren dan daarstraks was niet het enige probleem. Veel mensen begonnen meer te drinken, en Ilari voelde er vrij weinig voor om omringd te worden door allemaal dronken mensen. “Ik ga naar buiten, veel te veel mensen hier,” deelde Aegle mee. Ilari kon haar geen ongelijk geven. Op dat moment viel het hem op dat ze een Poké Ball aan haar riem had hangen, net als hij, waaruit de jongen concludeerde dat Aegle ook een Pokémon Licentie moest hebben. Voordat hij echter iets kon zeggen viel er iemand tegen hem aan, waardoor Ilari tegen de muur werd gedrukt. Gelukkig voor hem ging de persoon die tegen hem aanviel al snel weer weg en een beetje verward vond Ilari zijn evenwicht weer terug. Het kostte hem slechts een paar tellen om te beslissen dat hij maar hetzelfde ging doen als Aegle: zo snel mogelijk hier vandaan gaan. Voorzichtig liep hij tussen de mensenmassa door, ook al botste er af en toe iemand tegen hem aan. Het duurde even, maar uiteindelijk stond hij dan toch buiten. Ilari had het gevoel dat hij nog nooit zo blij was geweest om frisse lucht in te ademen en even vergat hij dat hij Aegle had willen vragen of zij inderdaad ook een Pokémon Licentie had.

Interessant, hij kwam dus van Seafoam, ze was altijd al benieuwt hoe het er daar uitzag, ze zou er later toch heengaan, zeker nu ze een eigen Pokémon had. Ze keek achter haar toen ze haar weg naar buiten wurmde, nieuwsgierig of Ilari zou meekomen, in de eerste instantie leek dat ook maar hij werd al snel geplet tussen de muur waar hun net hadden gestaan en een man. Stilletjes lachte Aegle even, want eigenlijk zag het er best wel grappig uit. Uiteindelijk werd het rustiger doordat ze steeds dichter bij de uitgang kwam, waaruit ze besloot dat mensen liever dicht bij de muziek waren, ach ja, nu werd Aegle in ieder geval minder geplet dan net. Ze stond samen met de jongeman buiten de -veel te- drukke club, de frisse lucht stroomde haar longen binnen en meteen koelde het heerlijk af, dat moet ze echt eens vaker doen, gewoon naar buiten en wat frisse lucht binnenkrijgen. In haar ooghoek zag ze de onmiskenbare vorm van een Pokéball om Ilari's middel, hij was dus net zoals haar een Licentiehouder. Ze keek hem recht aan en vroeg, al was het eerder een bevestiging "jij bent dus zeker een Licentiehouder? Ik ook!" de muziek was gelukkig wat stiller buiten, dus ze hoefde niet de hele tijd te gaan schreeuwen.

Toen Ilari weer wat gekalmeerd was, merkte hij dat Aegle ook buiten stond. Hij keek in haar richting en op hetzelfde moment deed ze haar mond open om iets te zeggen. "Jij bent dus zeker een Licentiehouder? Ik ook!" zei ze. Ilari was een moment lang verward, maar al snel realiseerde hij zich dat ze de Poké Ball aan zijn riem moest hebben gezien, net zoals hij ook de hare had opgemerkt. Er verscheen een grijns op het gezicht van de jongeman. “Dat klopt, ja. Ik heb mijn Licentie wel pas sinds een paar dagen geleden,” antwoordde hij. Hij was blij dat hij niet meer extra hard hoefde te praten, aangezien de muziek hier erg gedempt was. “Ik heb trouwens een Seel. Wat voor Pokémon heb jij?” vroeg hij aan Aegle. Ilari vond het altijd wel interessant om iemand tegen te komen die net zoals hij geïnteresseerd was in Pokémon, zoals in dit geval.

Ilari leek wat verward door haar vraag, misschien was hij vergeten dat hij een Pokéball om zijn riem had hangen? De jongen begon in haar opzicht, gek te grijnzen “Dat klopt, ja. Ik heb mijn Licentie wel pas sinds een paar dagen geleden,” er verscheen een glimlach op haar gezicht, eigenlijk leek het net alsof de twee heel wat gelijkenissen hadden! "ik ook!" net toen ze wou gaan vragen wat voor Pokémon hij had zei Ilari het zelf al “Ik heb trouwens een Seel. Wat voor Pokémon heb jij?” een Seel dus, net zoals haar een water soort maar die kan zich wel (min of meer) op het land voortbewegen. "ikzelf heb een Goldeen" er kwam een klein piepje in haar oren, waarschijnlijk door de harde muziek, best wel raar vond ze aangezien ze altijd harde muziek ophad en dan had ze daar nooit last van. Links van haar kwamen meer en meer mensen de Club binnen, jeez dat die plek niet op een moment volraakte.

"Ik ook!" reageerde Aegle met een glimlach op haar gezicht. Ergens was Ilari wel verrast met dit antwoord. Het was immers erg toevallig dat iemand uit een andere stad met wie hij had staan praten net als hij een Pokémon trainer was. "Ikzelf heb een Goldeen" antwoordde de jonge vrouw op de vraag die Ilari had gesteld. Zij had dus ook een watersoort? Dat was bijna geen toeval meer te noemen! Ilari hoorde het lawaai achter zich steeds luider worden, maar dat was geen wonder, aangezien er nog steeds mensen toestroomden. De jongeman wierp een blik op zijn horloge, waaruit hij opmaakte dat het nog lang geen twaalf uur was en hij realiseerde dat hij best moe was, ondanks de korte dutjes in de trein naar Celadon City. “Ik denk dat ik maar eens op zoek ga naar een plek om de nacht door te brengen,” zei hij half tegen zichzelf.