Yuzuki slofte over de straat van Pewter City. Het was donker en de lichten in de meeste huizen waren aan of zelfs al weer uit. Zo laat was het. Yuzuki had ook binnen willen zijn, maar tot haar grote spijt was dat niet gelukt. Ze had bij haar oom en tante aangeklopt, want het was haar plan geweest om bij hen te overnachten, maar er was niemand thuis geweest. Achteraf gezien had ze dat kunnen weten. Er was een groot project gepland aan de andere kant van het land, waar Susumu en Yumeno blijkbaar ook voor waren uitgenodigd. En Arceus mocht weten waar hun kinderen uithingen. Misschien deden ze wel gewoon niet open omdat ze geen zin hadden in bezoek. Ze was ook belachelijk laat aangekomen in Pewter, maar dat kwam omdat de gejatte fiets waarmee ze naar Pewter had willen rijden, halverwege de rit zijn ketting verloren was. Yuzuki had de fiets woest in de greppel gegooid. Het nadeel aan jatten was dat je nergens garantie op kreeg.

Enfin, ze had vervolgens bij een hostel geprobeerd een kamer te regelen, maar die had alle kamers vol zitten. Yuzuki kwam regelmatig in Pewter, maar erg goed kende ze de stad nou ook weer niet, en dus was ze nu op zoek naar een ander hostel, ondanks dat ze geen idee had welke kant ze op moest lopen. De eigenaar van het volle hostel had het gehad over links en rechts en nog een keer links, maar ondanks dat Yuzuki die richtingen gevolgd was, was ze nog steeds geen hostel tegengekomen dat er ook maar enigszins klantvriendelijk uit zag.

Ze liep een volgende hoek om en zag tot haar grote verrassing een persoon in de verder lege straat. Ze was nog niemand tegen gekomen sinds ze Pewter City in was komen wandelen, met haar zere voeten, dus het verraste haar dat ze nu wel iemand zag. Ze kon niet goed zien of het een man of vrouw was, maar ze had wel door dat de persoon niet bezig was met legale praktijken. ‘Yo,’ groette ze. Het viel haar op dat de persoon diens spullen bij elkaar had geraapt, mogelijk om weg te kunnen rennen. ‘Schrik niet, ik kan er niet mee zitten dat je de boel hier onder plakt. Voor mijn part steek je de halve stad in de fik. Ik ben op zoek naar een plek om vannacht te slapen, kun je me verder helpen?’

Toen Yuzuki dichterbij kwam, zag ze dat de persoon een gasmasker droeg. Waarom? dacht ze, maar ze vroeg het niet hardop. Als zij haar geheimen mocht hebben, dan mocht de vreemdeling ook best geheimen hebben. In een vluchtig ogenblik zag ze een poster, die daarnet door de vreemdeling was opgehangen. Poképeace. Natuurlijk, die idioten die meenden dat de wereld te verbeteren viel. Wie anders zou er op dit uur van de nacht over de straten van Pewter lopen.

De vreemdeling haalde het gasmasker van het gezicht, waardoor een vrouwelijke mond zichtbaar werd. Toen de persoon begon te praten, wist Yuzuki zeker dat ze hier met een meisje te maken had. Iemand die niet echt zat te wachten op vreemdelingen. Het meisje zei dat er hostels en hotels in het centrum zaten, maar met die informatie kon Yuzuki niet zo veel. Overdag wist ze de weg naar het centrum nog wel te vinden, maar ’s nachts ging ze dat niet proberen, dan leek elk herkenningspunt ineens veranderd te zijn.

‘Fine, weet je wat, loop maar mee,’ zei het meisje toen. Yuzuki knikte. Ze wist niet waarom het meisje van gedachten veranderd was, maar dat maakte ook niet uit. Feit was dat ze in een richtte lijn naar een hostel geleid zou worden, dus ze hoefde niet te verdwalen en nóg meer te lopen. Heck, ze was moe en chagrijnig en ze wilde slapen en het kon haar voor deze ene keer niet schelen of ze op een gedeelde kamer terecht zou komen.

Natuurlijk moesten ze terug. Ze was in de buurt geweest van het centrum. De eigenaar van het hostel had haar waarschijnlijk de verkeerde kant op gestuurd toen hij haar naar een hostel probeerde te leiden. Misschien omdat haar toon hem niet had aangestaan of anders omdat hij het verschil niet wist tussen links of rechts of de weg gewoon niet wist. Ze versnelde haar pas iets zodat ze naast de vreemdeling kwam te lopen, die op een sarcastische toon vroeg waarom ze naar het prachtige Pewter was gekomen.

‘Oh, family business. Je kent het wel,’ antwoordde Yuzuki schouderophalend. ‘En wat doe jij in deze prachtige stad? Je denkt toch niet echt dat de regering zich door een paar posters laat tegenhouden? De wereld draait op geld, niet op groente en zonneschijn.’

Het meisje leek een beetje gepikeerd door Yuzuki’s opmerking over groente en zonneschijn. Ze merkte op dat ze hier woonde. Poor soul, dacht Yuzuki, maar ja, was Vermillion City nou zo veel beter dan Pewter? Het meisje met het gasmasker legde uit waarom ze de posters opplakte. Eerst klonk ze nog een beetje verdedigend, maar naarmate ze vorderde in haar uitleg, werd ze rustiger. Yuzuki keek haar zijdelings aan. Ze geloofde niet in een betere wereld en ze vroeg zich af waar het meisje de energie vandaan haalde om wél te strijden voor iets dat allang verloren was.

‘Eerst bewustwording, daarna verandering,’ zei het meisje. Ze klonk wel overtuigend, moest Yuzuki toegeven, maar dat maakte nog niet dat zij zich nu ook ging aansluiten bij Greenpeace. Ze had wel betere dingen te doen met haar leven. Als de wereld zou veranderen, dan zou dat pas merkbaar zijn als zij oud en versleten was, mocht ze zo gelukkig zijn oud en versleten te worden, en dan boeide het toch niet meer. Yuzuki leefde te veel in het nu om zich druk te maken om de toekomst. Deze gedachte verzweeg ze echter, want ze wist niet of ze op dit uur van de dag wel zin had in een discussie met de vreemdeling.

Het meisje leek ook niet te zitten wachten op tegenspraak. Ze veronderstelde dat Yuzuki de wereld wel prima vond zoals deze was en vroeg of ze een licentie had. Yuzuki haalde wederom haar schouders op. ‘Ik kan me mijn hele leven wel druk maken om dit of dat, maar uiteindelijk ben ik dood voor er iets veranderd. Het is de moeite niet. Bovendien ben ik geen Pokémonknuffelaar. Dus nee, ik heb geen licentie. Het leek me een beetje verspilde tijd om extra tijd in school te gaan steken, voor iets waar ik me niet in interesseer, terwijl ik al zo veel te doen heb.’ Dat ze uiteindelijk wel een Pokémon had verkregen, op een illegale manier, dat ging het meisje niets aan. ‘Jij hebt zeker ook geen licentie,’ merkte ze vervolgens op. ‘Al wel eens een Pokémon gejat om ze vrij te laten. No offence, maar daar zie ik je wel voor aan en ik geef je geen ongelijk.’ Yuzuki begreep nooit goed hoe het kwam dat sommige mensen zich zo hechtten aan Pokémon en zo’n drama schopten als er eentje weggelopen of gestolen was. Het was niet alsof ze niet vervangbaar waren. Zelfs exacte kopieën waren waarschijnlijk wel te maken.

Yuzuki besloot dat ze dit meisje, wiens naam ze niet eens wist, wel mocht. Ondanks dat ze beide met een heel andere blik naar de wereld keken, hadden ze ook overeenkomsten en namen ze het beiden niet heel nauw met de regeltjes. Het meisje vertelde dat “ze” wel eens Pokémon hadden bevrijd uit fokkerijen en een vechtring en Yuzuki vroeg zich af hoe dat dan ging. Deden ze dat ’s nachts, zodat niemand hen zag, of deden ze dat overdag, juist zodat iedereen hen zag, als een protest?

Voordat ze dat kon vragen, hielt het meisje halt en gebaarde naar ‘Seaking Motel’. Het zag er niet heel vrolijk uit, maar als ze fatsoenlijke kamers hadden, dan gaf dat eigenlijk niets. Yuzuki’s voeten waren behoorlijk aan het protesteren, dus hoe sneller ze kon gaan liggen, hoe beter. Bovendien kon ze dat beetje rust wel gebruiken voordat ze morgen weer aan de slag moest.

‘Ben je hier al geweest? Weet niet of ze plek hebben, though.’ Yuzuki schudde haar hoofd. ‘Nee, ik ben alleen nog bij één of ander ding een stukje terug geweest. Ik zal het hier eens proberen, en als ze geen plek hebben, weet het personeel van deze me misschien wél verder te helpen. Hoewel ik weinig zin heb om het daar op te wagen. Welke kant kan ik het beste op als deze vol zit? Ik zie daar in de verte nog een hotelletje zitten, geloof ik, klopt dat?’

Het meisje knikte, nadat Yuzuki had gezegd dat ze nog een hotelletje dacht te zien zitten. Nog twee aan deze straat, mooi zo. Yuzuki knikte naar de vreemdeling. ‘Thanks,’ zei ze. Het klonk misschien wat kortaf, maar zo was het niet bedoeld, het lag gewoon niet in haar aard om uitgebreid dankjewel te gaan zeggen. Yuzuki wilde net het motel inlopen, toen de vreemdeling haar hand uitstak. Dit verraste Yuzuki, maar ze wist wel beter dan haar verbazing te laten zien en dus gaf ze de vreemdeling een zelfverzekerde handdruk. ‘Ik ben Akane,’ zei het meisje. Yuzuki aarzelde een fractie van een seconde, want het lag ook niet in haar aard om haar naam zomaar op straat te gooien. Maar ze besloot dat dit meisje wel te vertrouwen was. ‘Yuzuki,’ zei ze dus. En daarop lieten ze elkaars handen weer los en gingen ze elk hun eigen weg. Akane ging ongetwijfeld verder met het opplakken van posters, en Yuzuki draaide zich naar de deur van het gebouw toe en liep naar binnen, hopend dat ze een slaapplek voor die nacht zou kunnen vinden.