“Ze geven een gratis tour bij de Alister Woodfactory! Marzia, daar moeten we heen!” De vrolijke en enthousiaste stem van haar oudere broer galmde nog door haar gedachten. Zo geïnteresseerd waren ze beiden niet in het bedrijf, maar als er iets gratis was, dan was haar familie vaak van de partij. Bovendien was Aldo gek op rondleidingen en alles waar hij dingen bij kon bezichtigen en dit keer was het geen uitzondering. Hij wilde naar de fabriek en hij wilde met haar gaan. Ergens voelde Marzia zich toch wel trots als haar broer met haar ergens heen wilde. Niet alleen betekende dit dat hij zich niet voor zijn zusje schaamde, maar ook nog eens dat ze inderdaad veel voor hem betekende. Dat gevoel was wederzijds natuurlijk, maar het voelde gewoon goed om te weten dat je iets voor iemand was. Dit keer, echter, had de zwartharige liever gehad dat Aldo zijn broertje had uitgekozen. Helaas was dat vervelend snotjong nou niet bepaald een perfecte kandidaat voor een rondleiding en was de band tussen hem en de oudste nou ook niet bepaald flexibel en sterk. Marzia werd dus gedwongen om naar een bedrijf te gaan waar ze eigenlijk een hekel aan had; de Alister Woodfactory kapte namelijk uiteraard heel wat bomen tijdens de productie en dat had ze altijd zonde van de natuur gevonden. De mensheid maakte alles kapot wat hen juist hoorde te helpen. De flora, de fauna, de pokémon. Alles wat hen niks misdaan had delfde het onderspit. Ze mocht dan niet de grootste natuurliefhebber zijn die rondliep, maar ze hield er genoeg van om eigenlijk uit de buurt te willen blijven van de fabriek.

Grommend keek ze naar het fototoestel in haar handen en schopte gefrustreerd een eenzaam steentje over de stoep heen, terwijl ze net zo eenzaam over het pad liep. Eenzaam omdat Aldo niet met haar mee kon nu het zo ver was. Zijn werk had hem opgeroepen en hij kon er niet onderuit. Marzia moest en zou echter van hem die tour doorlopen en desnoods wat foto’s voor hem maken, zodat hij het alsnog kon beleven via een digitaal voorwerp. Diep van binnen wist ze dat dit gewoon zijn excuus was om haar wat meer onder de mensheid te brengen. Had hij niet iets interessanter uit kunnen kiezen? Aan de andere kant, dit was één van de weinige dingen in deze regio dat nog echt gratis was. Ze moest er dus maar het beste van maken. En wie weet, misschien leerde ze er nog wel wat van. Dat was immers wat ze graag deed. Informatie vergaren. Dit kon ze vast wel gebruiken voor één van haar toekomstige boeken, niet waar? Marzia stopte het fototoestel van Aldo weg en voegde zich bij de groep mensen die al bij de fabriek stonden te wachten. Meteen voelde ze zich ongemakkelijk en uit haar element, hopend dat dit snel voorbij zou zijn. En wanneer het dat was, dan stond haar broer dus mooi wel bij haar in het krijt. De jonge vrouw merkte dat een andere vrouw naar haar toekwam. De paar seconde die Marzia had voordat haar een vraag werd gesteld, nam ze de vreemdelinge in haar op. Iets zei haar dat dit de gids was, maar dat kon ze ook mis hebben. “Zou ik uw naam, adres en leeftijd mogen weten?” De zwartharige knikte, hoewel ze dat absoluut niet wilde geven. Waarom zou ze die moeten zeggen tegen iemand die ze een paar tellen geleden had ontmoet? “Valentini, 19 en Seafoam Islands,” antwoordde ze kort, waarbij ze expres haar voornaam wegliet. Dat was wel genoeg informatie voor de dame, dacht ze zo.

Lang hoefde ze gelukkig niet te wachten tot de rondleiding begon. De vrouw die haar net nog om persoonlijke informatie vroeg, deelde mee dat het tijd was en dat iedereen haar moest volgen. Marzia wachtte expres tot iedereen zo’n beetje weg was en liep zelf ver achteraan de groep. No way dat ze tussen die menigte wilde lopen. Dat was veel te verstikkend voor haar. Bovendien was ze er bijna zeker van dat er geduwd ging worden. “Mevrouw,” hoorde ze toen een vrouwenstem zeggen. “Zit er stroom op die hekken?” Verward liet ze haar amberkleurige ogen naar de eigenares van de stem glijden. Die was volledig in het zwart gekleed en had er ook voor gekozen om achteraan te blijven lopen. Dit bracht een glimlach teweeg bij Marzia. Dit was overduidelijk wel haar persoon. Desondanks bleef ze de vraag vreemd vinden. Waarom zou het van belang moeten zijn of er stroom op het hek zat? Een klein stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat ze meer op deze jongedame moest letten – misschien zelfs contact mee moest leggen – ook al kon ze geen rede geven waarom.

Zoals het eigenlijk hoorde, gaf de vrouw die de groep leidde netjes antwoord op de vraag die gesteld werd, zelfs al leek ze eerst van haar stuk te zijn gebracht. Marzia kon haar geen ongelijk geven, aangezien ze waarschijnlijk ook niet zou hebben geweten of ze daar überhaupt wel antwoord op hoorde te geven. Wat de ander dacht te bereiken met deze vraag, dat wist ze niet, maar het was vast belangrijk, niet waar? De vrouw vertelden hen al snel dat ze haar moesten volgen en de zwartharige gehoorzaamde, hoewel ze nog altijd achteraan bleef lopen. Dit was haar plek voor de rest van de tour, want ze zag het echt niet zitten om tussen zo’n grote groep te wandelen. Ze kreeg het al benauwd als ze tussen een klein groepje liep. Iedereen stopte vlak voor het gebouw, waar een grote bak met helmen stond geplaatst. Ze moesten allemaal zo’n helm op voor ze verder gingen. Marzia zag niet veel later in haar ooghoek dat het andere meisje een gek gezicht naar haar trok en grinnikte. Zelf, echter, trok ze ook een gezicht toen ze een blauwe helm in haar handen had. Nu moest ze waarschijnlijk ook nog eens haar strik afdoen. Bah. Ach, het moest dan maar. Voorzichtig trok ze het lint los en bond het om haar arm toen ze de helm op had gezet. Ze staarde er voor een paar tellen naar en besloot zich toen bij de rest te voegen, want die waren langzamerhand al naar binnen aan het stromen. Intussen haalde ze de camera van Aldo weer tevoorschijn en maakte vlug een foto van de ingang van het gebouw, niet zeker wetend of foto’s maken wel toegestaan was. Ach, als het tegen de regels was, dan was er eerder al iets over gezegd, niet?

Marzia stapte door de deuren naar binnen en haar ogen verwijdden meteen toen ze zag hoe groot het er van binnen was. Natuurlijk was dit ook een aantal foto’s waard. Aldo moest dit ook bijzonder hebben gevonden. Ze liep geïntrigeerd verder, haar blik eigenlijk meer ronddolend dan dat het daadwerkelijk ergens op gericht was. Ze staarde vooral naar de muren van het gebouw, aangezien ze niet gewend was aan zulke grote vestingen. Hierdoor knalde ze bijna tegen een iets oudere man op, die abrupt voor haar stopte omdat ze iets moesten bezichtigen. Met veel moeite wist ze haar blik van de ruimte naar de voorwerpen te verplaatsen, die – tot haar ergernis – nog vrij veel waren. Hoeveel bomen lagen hier wel niet? De vrouw van de tour vertelde dat hier het eerste proces begon en da de stammen die hier lagen buiten gekapt en gestript waren. Vervolgens verklaarde ze dat ze voor elke gekapte boom weer eentje plantte, alsof dat alles op zou moeten lossen. Marzia snoof ontzet. Tenzij de vrouw het over recente plannen had, was dit niks anders dan een vuile leugen. De zwartharige had al vaker gelezen dat er een tekort aan bomen waren, omdat er zoveel gekapt werd. Misschien had de mens dan eindelijk hun lesje geleerd, hoewel het toch echt veel te laat was. Pas als ze erachter kwamen dat ze zichzelf ermee bedreigden, maakten ze er werk van. De mens was echt een verachtelijk wezen. De groep kwam weer in beweging, maar Marzia bleef nog even zwijgend staan kijken naar alle stammen en kon het niet helpen om aan Sylvana te denken. Zij was een insect en leefde in het bos. Hoe vreselijk was het om je thuis te verliezen aan iets dat alleen maar aan zichzelf dacht?

“Het is toch niet te geloven,” hoorde ze toen naast zich. Marzia richtte haar blik op de eigenares van de stem en zag meteen dat het meisje naast haar was gaan lopen. Ze wist niet zeker of het allemaal tegen haar was of dat de vreemdelinge tegen zichzelf praatte, maar ondanks dat deed ze toch haar mond open. “Vertel mij wat,” bromde ze. “De mensen denken alleen aan zichzelf. Pas als ze inzien dat ze zichzelf tegenwerken, stoppen ze of zoeken andere methodes. Voor de rest draait het alleen maar om geld, geld, geld.” Zelfs haar eigen ouders vielen ten prooi aan het hebzuchtige gedrag en dat had op zijn beurt weer effect op haar kleine broertje. Die was door en door verwend. De gids vertelde op dat moment dat ze zo meteen een erg luide ruimte gingen betreden en dat vragen moesten wachten tot ze de ruimte uit waren. Marzia trok opnieuw een grimas. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel lawaai. Desondanks volgde ze gehoorzaam de groep, hoewel ze daar bijna meteen spijt van had. Ze kon zich er nog net van weerhouden om niet naar haar oren te grijpen, maar dit kwam voornamelijk omdat ze haar kaken op elkaar klemde. Eenmaal terug in een gang ontspande ze weer langzaam, terwijl de vrouw haar verhaal weer deed en uiteindelijk vroeg of er nog vragen waren. Als ze heel eerlijk moest bekennen, dan interesseerde haar deze rondleiding echt geen bal. Bovendien was ze geen prater, dus als ze vragen had, dan stelde ze die liever aan de vrouw wanneer ze onder vier ogen konden spreken. In plaats daarvan wendde ze zich tot het andere zwartharige meisje. “Ja, ik heb een vraag,” fluisterde ze. “Wordt mijn gehoorbeschadiging die ik hier opliep gedekt door de verzekering?”